Vlaamse Rotsplanten Vereniging
Algemeen => Reizen, uitstappen en reisverhalen => Topic gestart door: Pim Hols op 29 november 2011, 19:12:39
-
Na lang wikken en wegen, toch maar besloten mijn belevenissen in de Wallischer Alpen van de afgelopen zomer aan het forum toe te vertrouwen.
Voor de meesten onder ons zullen veel bekende Alpenplanten de revue gaan passeren. Tenslotte heeft Gerrit eveneens zijn prachtige avontuur in het kanton Wallis op 'papier' gezet.
En het is tenslotte bijna winter, wat een mooie gelegenheid is om in de herinnering terug te blikken, naar die prachtige zomerse botanische Alpentafreeltjes.
Ook Frankie heeft veel 'gras' voor mijn voeten weggemaaid, met zijn schitterende vakantieverhaal. Dat wil zeggen, veel van dezelfde Alpenplanten zullen weer voorbij komen. Maar dat mag de pret niet drukken.
De reis ging, zoals aangegeven, na een overnachting in Griesheim, richting Ovronnaz in de Wallischer Alpen in Zwitserland.
Om te beginnen moesten we, om bij het appartement te komen, een twintigtal (!!) haarspeldbochten nemen om in Ovronnaz te belanden op zo'n 1350 meter hoogte.
Maar goed, dat was een kwestie van wennen. We zijn dit jaar vrij laat op vakantie gegaan omdat de collectieve sluiting van de firma waar ik werkzaam ben, ook vrij laat viel. En we zijn min of meer 'verplicht' rond die tijd de zomervakantie te plannen. Het was door die late periode wel behoorlijk zoeken naar bloeiende exemplaren van sommige plantensoorten, in vergelijking met vorig jaar in Italië en twee jaar terug (eveneens) in Zwitserland, toen de periode een aantal weken eerder was gepland.
We zaten met het appartementje 's morgens aan de 'zonkant' en 's middags niet, maar goed je kan niet alles hebben.
-
Het uitzicht in de nabije omgeving was voor Nederlandse begrippen uiterst fraai. Helaas zijn de opnames wat flets, omdat het toen net even niet superhelder was, maar het zag er bij aankomst al spannend uit, als je je blik naar boven wendde.
-
Ik stond natuurlijk te popelen om op 5 augustus de eerste botanische ontdekkingen te gaan doen.
Ik besloot daarom om vanaf het appartement (1350 m.) de natuur in de duiken en een pad te volgen via Tourbillon (daar was een soort parkeerplaats gesitueerd) naar Loutze, waar een bergrestaurantje stond op ca. 1721 m.
Het bleek een prima wandeling om de vakantie te starten met natuurlijk de nodige campanulasoorten.
Het bosrijke bergpad, met hier en daar enkele open plekken, begon met de 'ontdekking' van Campanula cochlearifolia. Ik verwonderde me over het feit dat dit soortje al zo laag voorkomt, maar Thieme's Alpenflora suggereert inderdaad dat dit C. cochlearifolia inderdaad veelal tussen de 1000 en 3000 meter voorkomt.
-
Een Campanulasoort die je zeker op geringere hoogte zou verwachten is Campanula rhomboidalis, het Bergklokje.
Groeit niet alleen op (vochtige) 'weiden' en hooilanden, zoals Thieme's Alpenflora aangeeft, maar tevens rond de bosrand.
De paars/blauwe bloemen zijn veelal naar één zijde gekeerde.
Ook het blad is kenmerkend voor deze soort.
-
Altijd interessant zijn de afwijkende kleurtinten van bepaalde soorten.
naast de paars/blauwe exemplaren tevens een lichtblauwe tinte gespot van Campanula rhomboidalis.
-
Om Campanula glomerata, in volle bloei, tegen te komen in het wild is altijd weer een belevenis.
Dit is overigens het enige exemplaar dat ik toen gespot heb.
Campanula glomerata in knopvorm is eveneens een prachtig verschijning.
Toegegeven, ik heb vollere planten gezien in cultuur, maar dit heeft wel iets aparts.
-
Campanula rotundifolia is ook altijd een trekpleister. Voor mij althans. Met die mooi en teer gevormde klokjes op fragiele stengeltjes.
Thuis heb ik 'ze' ook, ergens in een trogje. Altijd elk jaar weer enkele maanden (!) 'bloemend'. Ik zou ze niet willen missen, als ik ze zo zachtjes zie bungelen in de wind.
-
Om nog even na te genieten van Campanula rotundifolia.
Wordt vervolgd.
-
Mooie "klokjes" die je daar luid Pim . Goed dat je ze ons niet hebt onthouden !
En van die natuur uit de bergen krijgen we toch geen genoeg , maak je daar alvast geen zorgen over...
-
Zoals het klokje in de bergen tikt, tikt het nergens. ;D
Laat je maar eens gaan, Pim. Als dezelfde planten nog eens de revue passeren, geen erg. Zoals Kris ook al zei; we krijgen er toch nooit genoeg van.
Hoe waren de weersomstandigheden daar trouwens tijdens uw verblijf?
-
3 keer is scheepsrecht Pim ! ((12
Ik treed mijn twee voorgangers volmondig bij !
Van dit soort reportages krijgen we er nooit te veel te zien ! Schitterend gewoon ! :D
-
Zoals het klokje in de bergen tikt, tikt het nergens. ;D
Laat je maar eens gaan, Pim. Als dezelfde planten nog eens de revue passeren, geen erg. Zoals Kris ook al zei; we krijgen er toch nooit genoeg van.
Hoe waren de weersomstandigheden daar trouwens tijdens uw verblijf?
De weersomstandigheden waren bijzonder aangenaam. Veelal warm en zonnig zomerweer overdag. Slechts een tweetal dagdelen bewolkt en regenachtig. Dat zat dus enorm mee voor Zwitserse begrippen. Alleen 's avonds koelde het redelijk snel af, maar dat schijnt rond die tijd (augustus) gewoon te zijn.
-
Met het appartement zaten we op zo'n 500 meter van een stoeltjeslift. Het gebied rond Ovronnaz schijnt dan ook een skigebied(je) te zijn met ca. 30 km aan pistes.
Vanaf 'thuis' was het dus prima te doen om lopend op je gemak naar de stoeltjeslift te gaan. Deze bracht je voor slechts 15 Zwitserse franken naar Jorasse op 1950 meter en weer terug. Bij Jorasse is een eetgelegenheid gesitueerd. Vandaaruit kan je diverse interessante 'botanische ontdekkingstochten' ondernemen.
De tweede dag ben ik vanuit Jorasse (1950 m.) richting de Grand Chavalard gelopen. De Grand Chavalard is een bergtop met een hoogte van 2899 meter. Ik ben de 6e augustus tot zo'n 2400 meter hoogte gekomen. Want je moet tenslotte weer tijdig retour om nog met de lift mee terug te kunnen. En zo'n snelle wandelaar ben ik niet, omdat al het speuren naar planten en het fotograferen toch behoorlijk wat tijd vergt. En wat gaat de tijd dan snel, als je het leuk hebt! --13
-
De omgeving gaf behoorlijk wat botanisch vertier. Het voordeel om later in het jaar op vakantie te gaan is het feit dat er toch van een aantal soorten het nodige zaad beschikbaar is. Dus ik heb van een redelijk aantal soortjes wat zaad kunnen winnen, in heel bescheiden porties trouwens.
-
Bij Jorasse en ook behoorlijk hoger ontwaar je al gauw Gentianella campestris, Veldgentiaan, Brede Duingentiaan.
In de Alpen schijnt deze Gentiaan veelal een tweejarige levenscyclus te hebben.
-
In Scandinavië, waar deze Gentiaan ook vertoeft, schijnt de levenscyclus zelfs éénjarig te zijn.
Er waren behoorlijke aantallen aanwezig. Meest voorkomend op wat men 'schrale bergweiden' noemt.
Ik heb later op een wandeling zelfs een nagenoeg wit exemplaar gespot. Maar die zal later in het verhaal passeren.
-
Best spannend Pim !
Een vrij ruig en desolaat landschap zo te zien, altijd verrassend als je dan toch die schoonheden tussen de stenen ontdekt.
Vele jaren geleden heb ik ooit een vakantie in Leysin doorgebracht - in vogelvlucht heel dicht bij Ovronnaz - Noord-Westelijk ervan en uiteraard met wat bergen tussenin.
Die kale, middelhoge bergtoppen doen mij er heel sterk aan denken - De Tour d'ai is een naam die me van toen bijgebleven is en die er net zo kaal en onbehouwen uit zag.
Doe gerust verder - we volgen van dichtbij ! ))7
-
Ook groeide daar, alhoewel in opvallend beperkte aantallen, natuurlijk de bekende Campanula barbata, het Harig Klokje. Enkele exemplaren in nagenoeg witte vorm.
Campanula scheuchzeri, Scheuchzers Klokje was ook van de partij, in behoorlijke aantallen en fraaie exemplaren.
-
Het is altijd een 'hele ontdekking', die je in een behoorlijke jubelstemming kan brengen, wanneer je van een soortje de Alba-varianten spot.
Vaak zie je deze natuurlijk niet, of je loopt eraan voorbij, vanwege de (zeer) geringe aantallen of omdat ze er gewoon niet zijn. Althans, dat is mijn ervaring.
Ook van Campanula scheuchzeri een Alba mutant gesignaleerd.
-
Of dit soortje Achillea moschata (Muskusduizendblad) is, of Achillea atrata (Zwart Duizendblad). Zou ik niet durven zeggen.
Achillea atrata schijnt nog wat dieper geveerd loof te hebben dan A. moschata.
-
Om Draba aizoides in het wild te zien, vind ik altijd speciaal, zelfs als deze niet bloeien op dat moment. Misschien omdat ik een zwak heb voor Drabaatjes.
Voor D. aizoides moet je ook flink zoeken, ervaar ik meestal. Ik heb ze althans nooit in redelijke aantallen bij elkaar gezien.
Op een latere datum heb ik toch nog wel één bloeiend exemplaar waargenomen en vastgelegd. Maar dat is voer voor later.
-
Gelukkig zag ik nog een fraai polletje van Aster alpinus, de welbekende Alpenaster, waarvan ik maar weinig exemplaren tegenkwam. En de meeste exemplaren waren niet al te fotogeniek. Wel te begrijpen trouwens met al de ontberingen in de Alpen.
Het Alpenmadeliefje, Aster bellidiastrum, had ik nog nooit (bewust) ontmoet. Nu dus wel.
Ook weer zo'n persoonlijke ontdekking, waar je net tegenaan moet lopen. ((14
-
Over Dryas octopetala, de Achtster is al veel gezegd en geschreven. Het is dan ook lokaal een veel voorkomende plant.
Maar om dit kruipende heestertje in augustus toch nog in (een zeer bescheiden) bloei te zien is toch wel uniek te noemen, vind ik.
En het betreft hier nog wel een perfecte bloem :-* Dat zijn dan momenten om extra van blij te worden.
-
Erigeron uniflorus, de Eenhoofdige Fijnstraal, was eveneens van de partij, zovel 'in het veld' als wat solidair in een stenige omgeving.
De exemplaren in het veld groeien over het algemeen wat losser uit dan hun soortgenoten met weinig bewortelingsruimte bijv. in een 'ingescheurde rotsige ondergrond'. Die laatste blijven dan mooi compact.
E. uniflorus in knop, met de nog niet ontluikende bloemen is een lust voor het oog.
de Eenhoofdige Fijnstraal schijnt zowel op een kalkrijk als kalkarm milieu te vertoeven.
-
De Hoornbloem is natuurlijk ook een welbekende Alpenbewoner. Deze keer ontmoette ik Cerastium cerastoides, de Driestijlige Hoornbloem.
De plant is niet te verwarren met C.uniflorum en C. latifolium, die heel ander blad hebben.
De bloemgrootte is wel heel behoorlijk van C. cerastoides.
Arenaria ciliata, de Gewimperde Zandmuur is in de lager gelegen gebieden wat losser van groei dan in de hoger gelegen groeiplaatsen. Maar dat geldt voor veel soortjes.
Betreffend exemplaar hieronder bloeide ook niet zo rijk als de exemplaren die ik op andere lokaties zou ontdekken.
-
Gypsophila repens, het Kruipend Gipskruid schijnt op een kalkrijk (en iets vochtig) milieu het best te gedijen. Het blauw-groene aan het puntige blad is heel herkenbaar.
De rijke bloei is natuurlijk een prachtig gezicht.
In de tuin heb ik 'm trouwens nooit aangeplant.
-
Ik ben geen Orchideënkenner, maar dit moet Gymnadenia conopsea, de Grote muggenorchis zijn. Eén van de weinige nog bloeiende exemplaren die ik heb gespot.
In het verhaal van Frankie ben ik 'm eveneens tegengekomen.
De fraaie bloemstengels blijven indrukwekkend.
Wordt vervolgd.
-
Helianthemum alpestre, het Alpenzonneroosje, behoeft een warme plek en een kalkhoudend milieu.
Blijft veelal geringer van afmetingen dan het Gestippeld Zonneroosje (H. nummularium).
Prachtige bloemen.
-
Heel kenmerkend voor Minuartia verna, Voorjaarsveldmuur, zijn de naaldachtige blaadjes.
Op deze 6e augustus, de eerste exemplaren van de vakantie gezien. Later in de week zou ik nog veel mooiere exemplaren aantreffen.
Groeit tot boven de 3000 meter. Dan zijn ze tevens een stuk compacter.
-
Parnassia palustris kwam daar in behoorlijke aantallen voor. Loont altijd de moeite om de fijn generfde kroonbladeren van dichtbij te aanschouwen.
Let tevens op de prachtig gevormde 'honingtoestellen', tussen de gewone meeldraden.
-
Van het prachtige 'wit' van de Parnassia naar het hemelsblauw van het Alpen-vergeet-me-nietje, Myosotis alpestris.
Ze zal alleen al door de fraaie kleur niet gauw vergeten worden.
Kwam ook vrij algemeen voor.
-
Tevens een viertal Rapunzelsoorten gespot.
Phyteuma spicatum, de Witte Rapunzel. Deze nog niet eerder 'in het wild' waargenomen. Ik kon ook maar slechts 2 exemplaren traceren.
Daaronder: Phyteuma orbiculare, de Rondkoprapunzel
Daaronder: Phyteuma michelii, Micheli's Rapunzel. Ook nog niet eerder in zijn biotoopje waargenomen.
En tenslotte; Phyteuma haemisphaericum, de bekende Halfbolrapunzel .
-
Wordt vervolgd.
-
Mooie reeks, Pim. Ik hou ook wel van die Parnassia, een prachtige plant is dat. Ik geloof trouwens niet dat hij in cultuur is?
Inderdaad een geluk dat je nog een bloeiende Dryas hebt kunnen spotten. Half juli, in Oostenrijk heb ik er maar bitter weinig gezien in bloem.
-
Het Spinnewebhuislook, Sempervivum arachnoideum, was lokaal eveneens behoorlijk aanwezig.
Altijd een bijzonder gezicht, de rozetjes die zo prachtig zijn voorzien van die ijle draadjes. Er zijn behoorlijke kleurschakeringen van de buitenste rozetblaadjes.
Wellicht is het aantal zonuren hier verantwoordelijk voor.
-
Het Berghuislook, Sempervivum montanum, heeft behoorlijk grotere rozetten dan het Spinnewebhuislook. Ook ontbreken natuurlijk de spinnewebjes.
Toch voor mijn gevoel blijf ik de looksoorten een aparteverschijnling vinden in de Alpen, met hun vlezige bladeren. Ze komen dan hoofdzakelijk voor op droge en zonnige lokaties.
Van laag (200 m.) tot bijzonder hoog (3000 m.) kan je ze tegenkomen.
-
De grootste van alle looksoorten is Sempervivum tectorum. Een geweldenaar.
De bloemstengel kan tot wel 60 cm lang worden.
-
Saxifraga aizoides, de Gele Bergsteenbreek komt algemeen voor op kalkhoudende, doorsijpelende stenige grond volgens Thieme's Alpenflora.
Bijgaand een typische biotoop daarvan.
-
De verkleurende vruchtbeginsels van de Gele Bergsteenbreek vind ik altijd weer bijzonder en apart, van geel tot roodachtig.
-
Ook een typische puinhellingplant, Linaria alpina, de overbekende Alpenleeuwebek.
Het fraaie grijze loof contrasteert prachtig bij de paars bloeiwijze. Ik kwam niet zo heel veel bloeiende exemplaren meer tegen.
Ook de Alpengemskers, Hutchinsia alpina, is zo'n bekende verschijning van de Alpen. Alhoewel lokaal wel minder aanwezig.
Ik heb 'm in de tuin wel eens geprobeerd, maar dat leidde niet tot een jarenlang succes helaas.
-
Het was goed zoeken naar Veronica bellidioides, de Madelief Ereprijs, één van de kleinere toppers vind ik persoonlijk. In de verdere vakantie niet veel meer aangetroffen, maar wel de nodige andere Veronicasoortjes.
Daaronder; Teucrium montanum, de Berggamander. Een niet echt opvallend struikachtig plantje.
Met bijzonder fraai gevormde kleine bloemen. Komt ook voor op een kalkrijke, stenige bodem.
-
Wordt vervolgd.
-
Over Dryas octopetala, de Achtster is al veel gezegd en geschreven. Het is dan ook lokaal een veel voorkomende plant.
Maar om dit kruipende heestertje in augustus toch nog in (een zeer bescheiden) bloei te zien is toch wel uniek te noemen, vind ik.
En het betreft hier nog wel een perfecte bloem :-* Dat zijn dan momenten om extra van blij te worden.
Meer moet dat inderdaad niet zijn Pim .......Want ze zijn echt heel mooi ...Heb ze maar 1 keer gezien in bloei in de bergen (in Oostenrijk )maar ze blijven voor altijd in mijn geheugen gegrifd ...
-
De vierde dag na aankomst, op 8 augustus zijn we richting Verbier vertrokken. Verbier ligt op 1500 meter hoogte. Het gebied heet hier '4 Vallées'. Een behoorlijk skigebied 's winters, zo te zien op de kaart. Wij kozen ervoor om richting Le Châble te rijden op 821 meter hoogte, om ons vandaaruit met de lift omhoog te laten brengen naar Verbier.
Uiteindelijk wilde we naar de Col de Gentianes op 2950 meter. Dat leek me wel een geschikte lokatie, alleen de naam al, om het nodige botanische spul te gaan ontdekken.
Vanaf Verbier kon je door naar Les Ruinettes op 2200 meter richting Fontanet op 2482 meter. Vandaaruit ging er een verbinding naar het iets lager gelegen La Chaux (2260 meter), om dan met een grote cabine naar Col des Gentianes te komen, wat het einddoel was. In eerste instantie vond ik het al vreemd dat ik de enige was die richting het kassahokje van La Chaux stapte. Daar aangekomen vertelde 'die mevrouw' achter de kassa ((15 doodleuk dat het too windy was, en de cabine niet vertrok. --6
Behoorlijk balen natuurlijk. Dus toen maar terug met de lift naar Fontanet op 2482 meter en vandaaruit maar mijn zoektocht begonnen.
Ik ben uiteindelijk nog een behoorlijk eind hoger gekomen, maar de Col de Gentianes heb ik natuurlijk niet gehaald met al dat moois om me heen.
-
Ik keek eens goed om me heen, en ben richting een behoorlijke scree gelopen.
Maar onderweg daar naar toe kwam ik ook al het nodige moois tegen.
Ook hier mooie exemplaren van Gentianella campestris, Veldgentiaan, Brede Duingentiaan.
-
Ik hoorde al gauw de herkenbaren schrille 'fluittonen' van de inheemse Alpenmarmot, Marmota marmota.
Ik kreeg de kans om een vrij jong stel in een gewillige pose te observeren en vast te leggen, haarscherp wel te verstaan, voordat ze hun heil verderop gingen zoeken.
-
Ook de amfibieën kwamen aan de beurt, alhoewel hier nog in vis-stadium. In behoorlijke aantallen krioelden ze rond de oevers van een kleine ondiepe plas in een moerasachtig biotoop, om zich te koesteren in de zon.
-
Dit was eveneens het uitgekiende biotoop van Saxifraga stellaris, de Sterbloemige Steenbreek met haar fraai getekende bloemen.
Ik vond gelukkig nog een aantal bloeiende exemplaren.
-
Antennaria dioica, het Rozenkransje kom je altijd 'plotseling' tegen, althans, dat lijkt zo. Soms heel onopvallend tussen het gras in de Alpenweide. Of soms als hier, op een stenige lokatie. Schijn kalk niet te prefereren. Houdt meer van een zurige of neutrale bodem.
Je ziet nooit veel exemplaren bij elkaar. En als je dan een witte vorm tegen het lijf loopt, ben je helemaal in je sas natuurlijk.
-
Wit heb ik altijd een fraaie 'kleur' gevonden voor een bloem, bijvoorbeld bij de prachtige Arenaria ciliata, Gewimperde Zandmuur en van Minuartia verna, Voorjaarsveldmuur of Zinkveldmuur. Kwamen in redelijke aantallen voor. De Hoogte en de lokatie spelen een rol bij de compactheid van de planten. Komen voor in stenige bergweiden evenals op puinhellingen. De soorten zijn aan het loof makkelijk herkenbaar.
-
Saxifraga bryoides kwam eveneens op de puinhelling voor, maar dan op de oudere delen, die niet meer zo in beweging leken te zijn. Heeft tevens voorkeur voor de wat vochtigere plekken, had ik het idee.
Saxifraga bryoides is heel herkanbaar aan de puntige rozetjes van het het loof dat zich soms in lange slierten een weg baant tussen de stenen.
Let ook op de zeer fraai getekende bloemen.
-
Ik stuitte tot mijn verrukking ook op Campanula cenisia, het Mont-Cenis-Klokje. Nog niet veel gespot in mijn leven. Dus erg blij met de toevallige ontdekking op de puinhelling. Als er eentje ergens staat, staan er meestal meerdere exemplaren in de nabijheid. Dat was ook ditmaal het geval. Later in de vakantie, zou ik in het gebied van Crans Montana veel fraaiere en 'vollere' planten tegenkomen. Maar dat komt verder in het verhaal.
-
Silene acaulis, de Stengelloze Silene is uiteraard een hele bekende verschijning. Ook op de puinheling. Hier de Col des Gentianes waren weinig bloeiende exempleren.
Hier een daar slechts een enkel bloemetje gespot. Later in de week nog een redelijk bloeiend plantje gespot. Maar de vaak jonge bloemloze planten die ik daar op de puinhelling tegenkwam maakten de moeite van de kliminspanningen meer dan waard, door hun zeer fraaie stevige en compacte verschijning. De dichte kussentjes waren betoverend mooi, als je daar een liefhebber van bent.
S. acaulis schijnt vooral op kalkhoudende grond voor te komen.
-
En nog enkele exemplaren, maar nu met hier en daar een bloemetje.
-
Voor het eerst ontmoet in mijn leven; Saxifraga biflora, de Tweebloemige Steenbreek. Nog niet de meest betoverende exemplaren, maar toch wel bijzonder (voor mij althans). Later in de week (alweer) zouden er nog fraaiere exemplaren op mijn pad komen.
Kwam veel voor in de nabijheid van Saxifraga oppositifolia.
-
Fantastische beelden en observaties Pim ! ((12
Ook buiten "het seizoen" loonde de omgeving daar duidelijk de moeite Pim !
... en wat een sterk geërodeerd gebergte ! Het lijkt wel een gebombardeerde regio !
Dank om het te laten zien en ik kijk uit naar het vervolg ! :)
-
Let op de dikke vlezige blaadjes van S. biflora. Een echte typische puinhellingplant. Groeit op vochtige, kalk- en mineralenrijke puingrond.
-
In zijn polvorm, met uitzondering van het vlezige aspect, en vooral bloemvorm doet hij wel aan S. oppositifolia denken Pim !
-
Fantastische beelden en observaties Pim ! ((12
Ook buiten "het seizoen" loonde de omgeving daar duidelijk de moeite Pim !
... en wat een sterk geërodeerd gebergte ! Het lijkt wel een gebombardeerde regio !
Dank om het te laten zien en ik kijk uit naar het vervolg ! :)
((4
Maar het was ook fantastisch Luc, graag gedaan. Als ik zo weer aan het posten ben, en de herinneringen bij de hand heb, is het net of ik het weer beleef!
Wordt vervolgd.
-
In zijn polvorm, met uitzondering van het vlezige aspect, en vooral bloemvorm doet hij wel aan S. oppositifolia denken Pim !
Klopt als een bus Luc. Vooral in niet bloeiende toestand is het even opletten geblazen. )))6
Maar daarna is het goed herkenbaar. Ik had het geluk dat ik hier en daar wat rijp zaad kon winnen van S.biflora, wat ik hier al in een trogje heb gezaaid. ))6 Het zaad is iets minder fijn dan van S. oppositifolia.
-
Fantastische beelden en observaties Pim ! ((12
Ook buiten "het seizoen" loonde de omgeving daar duidelijk de moeite Pim !
... en wat een sterk geërodeerd gebergte ! Het lijkt wel een gebombardeerde regio !
Dank om het te laten zien en ik kijk uit naar het vervolg ! :)
((4
Maar het was ook fantastisch Luc, graag gedaan. Als ik zo weer aan het posten ben, en de herinneringen bij de hand heb, is het net of ik het weer beleef!
Wordt vervolgd.
Ik ken dat gevoel, Pim, wanneer ik eens mijn foto's her bekijk komen de herinneringen ook weer naar boven. Eigenlijk is er niets leuker dan die alpines daar op locatie te kunnen ontdekken. Nog een leuk facet van onze liefhebberij.
En alweer sfeervolle plaatjes, Pim, laat maar komen.
-
Woensdag 10 augustus mocht ik dan weer op pad voor een botanische zoektocht, heerlijk ))7.
Met de 'buurtstoeltjeslift' weer richting Jorasse (1940 meter) om vandaaruit dit keer richting Rambert te tippelen op 2580 meter hoogte. Vandaaruit heb ik nog zo'n 100 meter hoger geklommen. Rambert is weer zo'n groot uitgevallen 'berghut' waar je wat kan gebruiken. Vanaf Jorrasse naar Rambert is dat een wandeling van zo'n 2,5 uur. Voor mij echter behoorlijk langer, want ik zie 'veel te veel' onderweg. Toch wil ik wel enigzins opschieten om redelijk snel op scree-hoogte te zijn, omdat ik dat bijzonder interessant vind.
Het was een aangenaam gebied met de nodige stenige bergweiden en puinhellingen, geweldig! ((12 ((14
-
Het was weer zeer prettig verpozen daar, en het verblijf is altijd weer tekort lijkt het wel :'(
Het is daarom zaak om op te gaan in het moment. Zodat je daar zo intens mogelijk van kan genieten.
-
Op die hoogte waren hier en daar ook nog de nodige sneeuwresten te zien.
-
En de meest fraaie compostities van stenige formaties waar allerlei botanische kostgangers hun habitat kunnen kiezen.
-
En weer was Erigeron uniflorus, de Eenhoofdige Fijnstraal van de partij.
Ik heb een aantal bijzonder fraaie exemplaren gezien. Groeit vooral in rotsspleten en op bergkammen zegt Thieme's Alpenflora, wat hier goed te zien is.
-
In hetzelfde biotoop stond Aster bellidiastrum, het Alpenmadeliefje.
Ik heb maar weinig exemplaren gezien, maar deze ontsnapte niet aan mijn aandacht.
Heeft voorkeur voor enigzins schaduwrijke en enigzins vochtige plekjes, alhoewel dat in strijd is met bijgaande fotootjes. Maar het was die dag dan ook wederom mooi en zonnig weer.
De puinhelling is natuurlijk een heel bepalende lokatie voor Cerastium uniflorum, de Eenbloemige Hoornbloem.
-
Een wat kleurrijker plant kwam ik tegen op de stenige bergweide; Chamaenerion fleischerii, Fleischers Wilgeroosje 1.
De grootte varieërt van 10-50 cm. Een prachtige bloem om eens aandachtig van nabij te bekijken.
-
Over de hemelse kleurenpracht van de Gentiaansoortjes hoef ik natuurlijk niet veel kwijt. Die kunnen voor duidelijk voor zichzelf spreken.
Bij deze; Gentiana brachyphylla, de Kortbladige Gentiaan en de meer dan bekende Gentiana verna, Voorjaarsgentiaan.
-
Het blijft uitermate boeiend Pim ! ((14
Wat vreemd toch dat zo weinig van die "mooierds" die je hier ten toon stelt in cultuur te zien zijn hé ! Ik heb het dan over de Chamaenerion, de Aster bellidiastrum en ook de Cerastium uniflorum heb ik nog maar zelden gezien ! Ter plekke blijven ze natuurlijk ongeëvenaard !
-
Tussen het gras, op een beschut plekje ontwaarde ik Androsace obtusifolia. Deze ben ik nog niet veel tegengekomen, maar ze valt ook dan niet op.
Er stonden slechts enkele exemplaren te pronken met enkele bloemetjes. Wie heeft er nu geen zwak voor dit prachtige tere geslacht? ((14
Een Androsace soortje die ik niet thuis kon brengen was al enige tijd uitgebloeid helaas.
Wellicht heeft iemand een idee om welke soort het op de onderste 2 fotootjes betreft? ))8 ))8
-
Van Androsace helvetica, het Zwitsers Mansschild waren er rond de 2600-2700 meter de mooiste exemplaren, relatief gezien, van 'piepjong' tot 'stokoud'.
Maar helaas, de bloeitijd was helaas allang voorbij. Dan had ik er een dikke 1 of 2 maanden eerder moeten zijn.
Toch vormen de wollige polletjes een zeer fraai gezicht als je het mij vraagt.
-
Ze verstopten zich veelal om de nodige beschutting op te zoeken. Het blijft ook een kunst om onder die omstandigheden zo mooi te kunnen zijn.
-
Nog enkele verzamelpunten van Androsace helvetica, het Zwitsers Mansschild op de meest ongure lokaties van de Zwitserse Alpen.
Wortd vervolgd.
-
Wat een serie!! Het gaat steeds meer crescendo. Waar houdt het op. Dit is adembenemend.
-
Ik moet Gerrit bijtreden, Pim, hele mooie plaatjes die je hebt gemaakt. Vooral A. helvetica heb je op sublieme wijze vereeuwigd ((14
Aan de foto's te zien heb je daar een prachtige tijd meegemaakt.
-
Een Androsace soortje die ik niet thuis kon brengen was al enige tijd uitgebloeid helaas.
Wellicht heeft iemand een idee om welke soort het op de onderste 2 fotootjes betreft? ))8 ))8
Zou ik een suggestie kunnen doen. Androsace pubescens? zachtharig mansschild? "Vlakliggende losse kussens, lancetvormige blaadjes bedekt met haren van 0,4mm. Bladeren 4 tot 10mm lang. stomp uiteinde. Wallische tot Berner Alpen. 2000-3700m, in spleten, tussen kalkrotsen."
-
Een Androsace soortje die ik niet thuis kon brengen was al enige tijd uitgebloeid helaas.
Wellicht heeft iemand een idee om welke soort het op de onderste 2 fotootjes betreft? ))8 ))8
Zou ik een suggestie kunnen doen. Androsace pubescens? zachtharig mansschild? "Vlakliggende losse kussens, lancetvormige blaadjes bedekt met haren van 0,4mm. Bladeren 4 tot 10mm lang. stomp uiteinde. Wallische tot Berner Alpen. 2000-3700m, in spleten, tussen kalkrotsen."
Bedankt voor jullie lovende woorden, heren. ((1
Ik ben overtuigd van je voorstel, met de complete determinatie Gerrit, hartelijk dank voor je snelle en enthousiaste respons. ((14
-
Het is nog steeds woensdag 10 augustus en knap zonnig weer.
Ik kwam diverse exemplaren tegen van Ranunculus alpestris, de Alpenranonkel. Maar vooral uitgebloeide plantjes. De hoofdbloeiperiode leek al voorbij, alhoewel Thieme's Alpenflora aangeeft dat de bloei in juni - september valt.
Gelukkig waren enkele planten mij goed gezind en toonde hun zomerpracht.
-
Saxifraga androsacea, Mansschild Steenbreek, heb ik helaas niet in bloei gespot. In tegenstelling tot de vakantie in de Dolomieten. Wellicht niet overal gezocht.
Komt overigens in hetzelfde biotoop voor als de Alpenranonkel. Op kalkrijke wat vochtige puingrond en de stenige bergweide.
-
Ondanks dat het augustus was heb je daar toch nog aardig wat gezien Pim ! Het ziet er allemaal goed uit maar de Androsace-kussens spreken natuurlijk toch net iets meer tot de verbeelding ! Alhoewel ik ook de Ranunculus wel erg mag ...
-
Saxifraga aizoides, de Gele Bergsteenbreek kwam ik ook hier weer tegen. Die komt natuurlijk in behoorlijke aantallen.
Het donker gekleurde, naar rood toe neigende vruchtbeginsel, vind ik altijd weer bijzonder en opvallend. Eveneens vooral op kalkhoudende, doorsijpelende stenige grond. Dikwijls op puin en rolgesteente volgens de Alpenflora. Het klopte als een bus.
-
Saxifraga exarata, de gegroefde Steenbreek, met haar fijn geconstrueerde bloemen, bracht nog wel een aantal bloeiende exemplaren teweeg.
Stelt kalk weer niet op prijs. Wel een enigzins vochtige, maar zonnige lokatie.
-
Nog enkele plaatjes van Saxifraga exarata.
-
Hieronder een Saxifraga specie die ik niet thuis kon brengen, maar wel eentje met zeer aantrekkelijk bekalkte randjes.
Wie het weet mag het zeggen.
-
Saxifraga paniculata te kust en te keur.
Het blijft een prachtig gezicht, die mooie polletjes met rozetten, zo solitair op een rotsblok. En als je er dan bij nadenkt aan wat voor elementen die dan worden blootgesteld, neem ik daar mijn petje voor af.
-
Op dit moment klinkt er een behoorlijke hagelbui tegen de ramen. Een vluchtige blik naar buiten vertelt mij dat de tuin even schuil gaat onder de witte ijsballetjes.
Meteen gaan mijn gedachten uit naar de tere zaailingen, buiten in de trogjes, die onlangs net hun eerste kiemblaadjes hebben gevormd. Ik hoop stellig dat dat goed zal aflopen.
Maar dat even terzijde.
Waar ik de laatste vakanties toch ook een zwak voor heb gekregen (maar waar eigenlijk niet voor,) is Sedum atratum, de Donkere Muurpeper. Je loopt er namelijk gauw aan voorbij.
Maar bekijk die prachtieg bloeiwijze eens. 'K heb voorzichtig war zaad kunnen bemachtigen. Eens kijken of dat aanslaat.
-
Saxifraga muscoides, Mos-Steenbreek, was eveneens van de partij.
Schijnt hoofzakelijk op grote hoogte te vertoeven vanaf zo'n 2400 meter.
-
Saxifraga exarata subspecie moschata lijkt qua rozetblaadjes enigzins op het voorgaande familielid, maar de bloem is toch behoorlijk verschillend.
Gelukkig bloeide dit soortje nog volop op betreffende lokatie en kwam in redelijke aantallen voor.
-
Saxifraga oppositifolia, Zuiltjessteenbreek, groeide ook hier behoorlijk welig, maar wel compact.
Ik ben, naar ik inschat, behoorlijk oude(re) exemplaren tegengekomen.
De hoofdbloei behoorde al tot de verleden tijd, maar de grote matten van compacte rozetjes maakten veel goed.
-
Tot slot van deze dag de fraaie Viola cenisia, het Mont-Cenis-Viooltje.
Niet veel gespot deze vakantie, maar het schijnt dat je plotseling een kolonie tegen het lijf kan lopen.
Over de onderste 2 foto's heb ik toch enige twijfels of dit wel V. cenisia betreft.
Wordt vervolgd
-
Je blijft ons verbazen en boeien Pim ! ((10
Deze overzichtelijke bijdrage kan zo in de "Flora van Wallis" opgenomen worden ! ((4
-
Prachtige plaatjes, Pim. ((14
Fijn dat je deze met ons deelt.
-
Ik kan Luc en Wim alleen maar bijtreden ...Prachtig reisverslag Pim .
-
Vrijdag 12 augustus was dan de dag om het gebied rond Crans Montana te bekijken.........
Vanuit Barzettes kon je in een kleine cabine naar het station 'Violettes', wat op een hoogte ligt van 2250 meter. Vandaaruit gaat er een grotere 30-persoonscabine naar station Plain-Morte op 3025 meter. De ervaring in die cabine was al een belevenis op zich. En dan doel ik op de verschrikkelijk mooie uitzichten over de behoorlijke uitgesterkte 'ravijnen' aldaar.
Ik stond echt versteld van de overbruggingscapaciteit van de kabelinstallatie van het ene 'massief' tot het andere 'massief'......... werkelijk zeer indrukwekkend. Je steekt zomaar, in hoogte en in 'verte', enkele honderden meters over een enorme kloof, om daarna de volgende enorme kloof te 'pakken', tot je op de prachtige bestemming bent........
-
Het leek in eerste instantie een kale bedoening......................, met al die puinhellingen........ --13
-
Maar daar was natuurlijk van alles te beleven...................en niet alleen op botanisch gebied.
voor het eerst zo dichtbij tegengekomen......., zeker een dwaalgast......een echte Gems Rupicapra rupicapra.
Dat was even schrikken, ik dacht dat ik toch echt alleen was --6
-
Dat was wel spannend, maar daar kwam ik natuurlijk niet alleen voor.
Ook voor die fraaie Cerastium latifolium, de Breedbladige Hoornbloem.
Echt een uitgelezen puinbinder. Zelfs nog exemplaren geheel in knop. Maar dat was natuurlijk op een behoorlijke hoogte van 3100 meter.
-
Ook enkele fraai bloeiende exemplaren van C. latifolium ontmoet.
Vooral voorkomend op een vochtige kalkrijke steenpuinbodem, volgens Thieme's Alpenflora.
-
Alhoewel Ranunculus glacialis, de Gletsjerranonkel vooral op kalk- en voedingsstofarme, maar wel vochtige puinbodem voorkomt, groeide deze toch in combinatie met de voorgaande Cerastiumsoort.
-
Prachtige plaatjes die je ons alweer voorschotelt, Pim. Vreemd dat je die gems zo van dichtbij kunt benaderen. Normaliter zijn ze veel schuwer. Misschien een ziek dier?
-
Alhoewel Ranunculus glacialis, de Gletsjerranonkel vooral op kalk- en voedingsstofarme, maar wel vochtige puinbodem voorkomt, groeide deze toch in combinatie met de voorgaande Cerastiumsoort.
Deze kom je natuurlijk alleen maar tegen op de hoogst gelegen locaties, Pim. En wat is hij mooooooooi.
-
Dit lijkt op Ranunculus glacialis forma rosea, als ik zo in de 'gids van Jim Jermyn' (Alpine Plants of Europe) kijk. Maar zeker weten doe ik het niet, het kunnen eveneens de oudere bloemen zijn, die enigzins rood aanlopen.
-
Prachtige plaatjes die je ons alweer voorschotelt, Pim. Vreemd dat je die gems zo van dichtbij kunt benaderen. Normaliter zijn ze veel schuwer. Misschien een ziek dier?
Ik denk werkelijk dat 'ie' de weg kwijt was naar de 'groep' of zo......... Maar je schrikt in het begin even, want je hoort eerst wat stenen naar beneden kletteren en denkt...wat is dat?? Maar daarna maakt de schrik plaats voor bewondering en ontzag dat die beesten op zo'n hoogte hun kostje bij elkaar kunnen scharrelen.
Als ze die cerastiums enz.maar laten staan --14
-
Je moet ze goed zoeken, want je ziet ze zo over het hoofd.
Voor Drabaatjes koester ik veel bewondering, waarom kan ik niet echt duiden.
Draba tomentosa in Crans Montana op 3100 meter hoogte, een echte 'surviver'.
De bloei was al voorbij.
-
Wordt vervolgd.
-
Wordt vervolgd.
Daar rekenen we op Pim !! ((12
Maar wat een slecht gekozen naam voor de streek : "Plaine morte"... ))8 tenminste voor de goede observator die P.Hols is... 11)) alles behalve "dood" die hoogvlakte... :P
-
Prachtige plaatjes die je ons alweer voorschotelt, Pim. Vreemd dat je die gems zo van dichtbij kunt benaderen. Normaliter zijn ze veel schuwer. Misschien een ziek dier?
Ik denk werkelijk dat 'ie' de weg kwijt was naar de 'groep' of zo.........
Pim, ik denk dat Frankie gelijk heeft hoor, kijk eens op je foto naar zijn linkeroog en bekijk dan dit eens: http://books.google.be/books?id=2GAXVo7nIIsC&pg=PA109&dq=chamois+k%C3%A9rato-conjonctivite&hl=nl&sa=X&ei=N1rwTtjBJIHpObbV6Z8B&ved=0CDIQ6AEwAA#v=onepage&q=chamois%20k%C3%A9rato-conjonctivite&f=false (scroll naar beneden tot op de tweede foto)
Het ziet er naar uit dat die Gems keratoconjunctivitis (in het geval van schapen en gemzen vaak door een bacteriële of virale infectie http://fr.wikipedia.org/wiki/K%C3%A9ratoconjonctivite) heeft!
-
Prachtige plaatjes die je ons alweer voorschotelt, Pim. Vreemd dat je die gems zo van dichtbij kunt benaderen. Normaliter zijn ze veel schuwer. Misschien een ziek dier?
Ik denk werkelijk dat 'ie' de weg kwijt was naar de 'groep' of zo.........
Pim, ik denk dat Frankie gelijk heeft hoor, kijk eens op je foto naar zijn linkeroog en bekijk dan dit eens: http://books.google.be/books?id=2GAXVo7nIIsC&pg=PA109&dq=chamois+k%C3%A9rato-conjonctivite&hl=nl&sa=X&ei=N1rwTtjBJIHpObbV6Z8B&ved=0CDIQ6AEwAA#v=onepage&q=chamois%20k%C3%A9rato-conjonctivite&f=false (scroll naar beneden tot op de tweede foto)
Het ziet er naar uit dat die Gems keratoconjunctivitis (in het geval van schapen en gemzen vaak door een bacteriële of virale infectie http://fr.wikipedia.org/wiki/K%C3%A9ratoconjonctivite) heeft!
Ik denk dat jullie gelijk hebben. Het lijkt me geen prettige ontsteking. Het rechteroog is niet aangetast zo te zien. Ik denk dat ie daar nog juist mee kan zien.
Jullie zijn weer uitermate scherp. Niet alleen in verband met de constatering, maar ook met betrekking tot de naspeurbaarheid. Bedankt voor de uitleg Wim, maar helaas voor de gems. )3)
-
Thlaspi rotundifolium, de Rondbladige Boerenkers schijnt karakteristiek te zijn voor in beweging zijnde kalkpuingrond.
Dat was in dit geval een sprekend voorbeeld. De bloeitijd liep al ten einde. De nog bloeiende exemplaren groeiden logischerwijs op de hoogste lokaties.
-
Natuurlijk ontbrak ook Saxifraga oppositifolia, de Zuiltjessteenbreek niet. In behoorlijke aantallen aanwezig en tevens planten van een behoorlijke leeftijd, zo te zien aan de omvang.
Maar helaas nog met een zeer povere nabloei. Ik moet toch in het vervolg echt een maand eerder met zomerverlof gaan.
-
Bijzondere waardering heb ik altijd voor die exemplaren die slechts in een nauwe (rots)spleet tot volle wasdom weten te komen.
En stel je dan alle moeilijke dagelijkse omstandigheden voor waaronder dit moet plaatsvinden. ))4
Maar wellicht denken we dan veel te menselijk. Voor een aantal soorten zijn moeilijke omstandigheden juist een must voor hun welzijn.
3 sprekende voorbeelden van 'spleetgangers':
Saxifraga oppositifolia,
Saxifraga exarata subspecie moschata,
Saxifraga paniculata.
-
Ook een echte puinplant op de woeste hoogte van Crans Montana was Saxifraga biflora, de Tweebloemige Steenbreek.
Gelukkig spotte ik nog enkele jonge (na)bloeiende planten.
De onderste foto betreft een behoorlijke pol, echter zonder bloei.
-
Van Saxifraga exarata subspecie moschata waren er ook prachtige exemplaren te vinden. Mooi compact groeiend op die hoogte.
-
Maar één van de toppers voor velen blijft toch Androsace pubescens. De compacte polvormende verschijning met de harige rozetjes is een lust voor het liefhebbersoog. Dit keer natuurlijk weer uitgebloeide exemplaren.
-
Maar mijn geluk kon niet op toen ik toch nog enige jonge maar bloeiende exemplaren tegen het lijf liep.
Je moet echt in vele hoeken en gaatjes zoeken wil je het geluk uiteindelijk afdwingen, lijkt het wel. --6 ((12
-
Tot slot van 12 augustus 2010 moet je verdomd veel geluk hebben, als je een minitieus exemplaar van de superkleine Gentianella tenella in pol Silene acaulis op 3100 meter hoogte zomaar tegenkomt of eigenlijk ontdekt.
Want wie verwacht nou zoiets?
Let op de grootte van het mini Gentiaantje in vergelijking met een rozetje van de Silene acaulis.
Prachtig toch?
-
Wordt vervolgd.
-
Natuurlijk ontbrak ook Saxifraga oppositifolia, de Zuiltjessteenbreek niet. In behoorlijke aantallen aanwezig en tevens planten van een behoorlijke leeftijd, zo te zien aan de omvang.
Maar helaas nog met een zeer povere nabloei. Ik moet toch in het vervolg echt een maand eerder met zomerverlof gaan.
Je hebt toch geluk gehad, Pim. Ik heb ze ook gezien in Oostenrijk, deze zomer omstreeks half juli, en daar waren ze al heel lang uitgebloeid.
-
Bijzondere waardering heb ik altijd voor die exemplaren die slechts in een nauwe (rots)spleet tot volle wasdom weten te komen.
En stel je dan alle moeilijke dagelijkse omstandigheden voor waaronder dit moet plaatsvinden. ))4
Maar wellicht denken we dan veel te menselijk. Voor een aantal soorten zijn moeilijke omstandigheden juist een must voor hun welzijn.
3 sprekende voorbeelden van 'spleetgangers':
Saxifraga oppositifolia,
Saxifraga exarata subspecie moschata,
Saxifraga paniculata.
Zo zijn ze op hun mooist, Pim, opgroeiend in een nauwe spleet.
-
Maar mijn geluk kon niet op toen ik toch nog enige jonge maar bloeiende exemplaren tegen het lijf liep.
Je moet echt in vele hoeken en gaatjes zoeken wil je het geluk uiteindelijk afdwingen, lijkt het wel. --6 ((12
Het was het vele zoeken blijkbaar wel waard, Pim.
-
Ik vind dit nog altijd een schitterend verslag Pim ! Zeer goed onderbouwd en gebracht. Dat je er ook altijd de Nederlandse namen bij citeert is voor mezelf wat ongewoon.
Ik geniet ervan maar stel vast dat ik ze zelf haast nooit gebruik ! Plantennamen zitten in mijn (waarschijnlijk te enge)geest opgeslagen in het latijn.
Ik zie dat je ook op dit forum haast één van de enige bent die aan dit gebruik ook zeer trouw vasthoud .Ik zou liegen want ik denk dat ook Frankie deze dubbele benaming hanteert ? Heb je zelf een idee vanwaar deze overigens mooie gewoonte komt ?
-
Ik vind dit nog altijd een schitterend verslag Pim ! Zeer goed onderbouwd en gebracht. Dat je er ook altijd de Nederlandse namen bij citeert is voor mezelf wat ongewoon.
Ik geniet ervan maar stel vast dat ik ze zelf haast nooit gebruik ! Plantennamen zitten in mijn (waarschijnlijk te enge)geest opgeslagen in het latijn.
Ik zie dat je ook op dit forum haast één van de enige bent die aan dit gebruik ook zeer trouw vasthoud .Ik zou liegen want ik denk dat ook Frankie deze dubbele benaming hanteert ? Heb je zelf een idee vanwaar deze overigens mooie gewoonte komt ?
Bedankt Kris, maar als ik de Nederlandse naam weet, zet ik 'm er gewoontegetrouw vaak bij. Ik heb een collega gehad, die nu trouwens van zijn prepensioen aan het genieten is, die ook planten, natuur en tuinen als hobby heeft. Hij is een ondermeer bijzonder kundig plantenman. Hij heeft de gewoonte om planten veelal bij de Nederlandse naam te noemen. Hij heeft veel interesse in (en kijk op) de Nederlandse natuur en haar planten. Dat is wellicht de eerste reden.
De tweede reden is dat ik veel in Thieme's Alpenflora kijk. Daar staan naast de Latijnse namen tevens de Nederlandse aanduidingen.
-
Wat ik van het bezoek aan Crans Montana op 12 augustus nog vergeten te posten ben, is de ontmoeting met een prachtige 'kolonie' van Campanula cenisia, het Mont-Cenis-Klokje.
Op een hoogte van 3100 meter. Jammer dat de bloemen op de laatste 2 fotootjes nog in knop staan. Maar helaas, dat was niet anders.
Gedijt op kalkhoudende, stenige, gruizige grond en in rotsspleten.
-
De dag erna, op zaterdag 13 augustus weer met de stoeltjeslift, slechts een paar honderd meter verder dan ons verblijf in Ovronnaz (1450 meter), naar Jorasse op 1940 meter. Vandaaruit, dit keer, naar 'Fenestral' gelopen, op zo'n 2453 meter. Fenestral is een 'berghut' waar je eventueel wat kan nuttigen. Daarna ben ik nog zo'n 150 meter hoger geklommen.
Maar voor dat ik bij de stoeltjeslift was, viel mijn oog op de plots (uit het 'niets') opgekomen Colchicum alpinum, de Alpenherfsttijlloos, op een soort bergweide, vlak voor dat je bij de stoeltjeslift kwam. Wij hadden die week al verschillende keren langs deze route vertoefd, zonder iets te zien.
Dit was voor het eerst (en hopenlijk niet voor het laatst) dat ik Colchicum in het wild ben tegengekomen.
-
Eenmaal bovengekomen ging de route weer langs een aantal fraaie Alpenbiotoopjes.
Campanula scheuchzeri is natuurlijk een vaste klant en blijft een fotogeniek soortje.
Schijnt zich op kalkarme, maar humusrijke grond, die rijk is aan voedingsstoffen, goed thuis te voelen.
-
Mooi exemplaren van Campanula thyrsoides, het Kolfdragend Klokje ben ik niet tegengekomen.
In Frankie's reisverslag heb ik bijzonder mooie planten gezien, maar ik was al blij dat ik deze toch wel aparte Campanulasoort ontmoet heb.
Vooral de lichtgele kleur is erg afwijkend van andere Klokjessoorten.
-
Ik had geluk met dit Drabaatje dat net haar bloemen begon te ontluiken.
Aan de late kant voor dit zeer compacte exemplaar van Draba aizoides.
-
Al eerder getoond, maar dan van andere lokaties, Gentianella campestris, de Veldgentiaan of Brede Duingentiaan.
Er waren redelijk grote bestanden van deze Gentiaan. Gedijt op kalk- en voedingstofarme lokaties.
Schijnt in de Alpen hoofdzakelijk een tweejarige cyclus te hebben.
Extra apart, was het witte exemplaar dat ik spotte, op de onderste foto.
-
Een van mijn grote favorieten, en ik heb er vele, is Gentiana nivalis, de Sneeuwgentiaan.
Deze eenjarige Gentiaan was lokaal in redelijke aantalen aanwezig.
Van de magisch blauwe kleur kan ik maar geen genoeg krijgen.
-
Alpenmarmotten of gemzen kwam ik deze stralende dag niet tegen, maar wel een kudde sterke Alpenkoeien met elk een vreselijk grote bel om de dikke nek.
Het schijnt een lokaal gebruik te zijn om deze koeien tegen elkaar te laten 'sparren'. Ze krijgen dan een groot nummer op hun lijf geschilderd. Op dit nummer schijn je dan te kunnen 'wedden' of deze wint en doorgaat of verliest en uit het 'toernooi' ligt.
Op de laatste foto zie je hoe dit sparren in zijn werk gaat.
-
Terug naar de flora.
Silene acaulis, de Stengelloze Silene is in bloei natuurlijk een grote eye-catcher. Helaas was ik natuurlijk te laat voor de hoogtijdagen van de bloei. Ook voor wat dit Silenesoortje betreft.
Maar na veel zoeken, kwam ik toch nog een opvallend exemplaar tegen, die voor een deel in de schaduw bivakkeerde. Wellicht was dat wel mijn voordeel dit keer.
-
Zoals je ziet was het wederom weer een prachtige zonnige dag. Ook prima voor Sedum atratum, de Donkere Muurpeper, die zonnige lokaties zeer op prijs stelt. Maar een niet al te droge steen- en kiezelgrond.
Ik ben op zich niet zo'n fervent Sedum liefhebber, maar voor dit soortje heb ik wel een zwak.
Ik hoop dat het weinige zaad wat ik heb daar heb kunnen oogsten, tot wasdom zal komen.
-
Een behoorlijke kolonie Sempervivum montanum, het Berghuislook, had haar intrek genomen op een afgeplat rotsblok.
Een zeer fraai gezicht, al zeg ik het zelf.
-
Viola calcarata, het Langsporig Viooltje, ben ik deze dag maar eenmaal tegengekomen. Maar daarom niet minder fraai.
Veronica aphylla, het Bladarme Ereprijs was ook aanwezig, maar helaas niet in grote getalen.
Deze Veronica schijnt voorkeur te geven aan kalkhoudende, stenige en wat vochtige humueze leemgrond.
-
Bijgaand een plantje wat ik niet kan duiden. Wellicht heeft iemand enig idee.
Voorkomend op een hoogte van ca. 2300 meter.
Ik heb even gedacht aan Veronica bellidioides.......... ::)
Wie het weet mag het zeggen )4)
-
Wordt vervolgd.
-
Sorry Pim een beetje laat maar wat een prachtige reportage vooral de Saxifraga paniculata zo mooi op de foto gezet
bij antwoord 85 zo mooi in de steen.
Het zijn inderdaad echte steen brekers :P
-
Veronica bellidioides zal het wel zijn Pim. Ik zie echter veel foto's met meer harig blad en stengels. Zo wordt hij ook in mijn alpenplantenboek beschreven. Maar kijk maar eens op deze link. Iemand is jou voorgeweest lijkt me.
http://www.srgc.org.uk/forum/index.php?topic=3870.msg103314#msg103314
-
Sorry Pim een beetje laat maar wat een prachtige reportage vooral de Saxifraga paniculata zo mooi op de foto gezet
bij antwoord 85 zo mooi in de steen.
Het zijn inderdaad echte steen brekers :P
Beter laat dan nooit Bert, ((4 en graag gedaan.
-
Veronica bellidioides zal het wel zijn Pim. Ik zie echter veel foto's met meer harig blad en stengels. Zo wordt hij ook in mijn alpenplantenboek beschreven. Maar kijk maar eens op deze link. Iemand is jou voorgeweest lijkt me.
http://www.srgc.org.uk/forum/index.php?topic=3870.msg103314#msg103314
Zeer bedankt voor de link Gerrit en de snelle respons.
-
Bedankt Kris, maar als ik de Nederlandse naam weet, zet ik 'm er gewoontegetrouw vaak bij. Ik heb een collega gehad, die nu trouwens van zijn prepensioen aan het genieten is, die ook planten, natuur en tuinen als hobby heeft. Hij is een ondermeer bijzonder kundig plantenman. Hij heeft de gewoonte om planten veelal bij de Nederlandse naam te noemen. Hij heeft veel interesse in (en kijk op) de Nederlandse natuur en haar planten. Dat is wellicht de eerste reden.
De tweede reden is dat ik veel in Thieme's Alpenflora kijk. Daar staan naast de Latijnse namen tevens de Nederlandse aanduidingen.
Ik was benieuwd maar geniet van jouw benadering Pim .
-
Fantastisch Pim !
Ik leer bij elke bijdrage weer iets bij ! ((14
DKU !
-
Een van mijn grote favorieten, en ik heb er vele, is Gentiana nivalis, de Sneeuwgentiaan.
Deze eenjarige Gentiaan was lokaal in redelijke aantalen aanwezig.
Van de magisch blauwe kleur kan ik maar geen genoeg krijgen.
Da's inderdaad een zeer intense blauwe kleur, Pim. Dit mocht ik deze zomer in Oostenrijk ook vaststellen.
-
Wat ik van het bezoek aan Crans Montana op 12 augustus nog vergeten te posten ben, is de ontmoeting met een prachtige 'kolonie' van Campanula cenisia, het Mont-Cenis-Klokje.
Op een hoogte van 3100 meter. Jammer dat de bloemen op de laatste 2 fotootjes nog in knop staan. Maar helaas, dat was niet anders.
Gedijt op kalkhoudende, stenige, gruizige grond en in rotsspleten.
Verbluffend mooie plaatjes, Pim. :o C. cenisia is echt wel een creviceplant, als je 't mij vraagt.
-
Vlak bij het appartement te Ovronnaz, liep je zo het 'bergbos' in om aangename wandelingen (lees botanische zoektochten) te maken. Langs de paden, in de bosrand, meest tussen de hoge grassen bloeide Gentiana ciliata, de Franjegentiaan. Ik heb nooit veel exemplaren bij elkaar zien staan, maar wel met enige regelmaat gespot.
-
De plant valt niet op. Je blik moet er echt opvallen, maar ik vond het toch wel een aangename ontdekking.
Schijnt op kalkhoudende losse en iets vochtige 'leemgrond' voor te komen. Waarom die Franjegentiaan wordt genoemd hoeft waarschijnlijk geen nader betoog.
-
Langs dat zelfde bospad zag ik slechts één exemplaar van Saponaria ocymoides, het Rotszeepkruid en nog wel een heel summier bloeiend plantje, mar desalniettemin een toffe ontmoeting. Een kalkminnend soortje.
Saponaria ocymoides hoort volgens Thieme's Alpenflora thuis in het gebergte in het Middelands-Zeegebied.
-
Carlina acaulis, de Zilverdistel is natuurlijk een hele bekende verschijning in de Alpen. Zelf ben ik niet zo gecharmeerd van distels in het algemeen. Maar de bloemen zien er op zich toch wel fraai uit en samen met de stekelige rozet zelf is het geheel toch een boeiende combinatie.
-
Een aantal bloeiende rozetten bij elkaar maakt de zaak nog boeiender.
De witte omwindselbladen spreiden zich bij zonnig weer uit. Bij regenachtig weer en 's avonds sluiten ze zich.
-
Viola hirta, het Ruig Viooltje kan je ook langs de bosrand of in licht struikgewas tegenkomen. Slechts enkele exemplaren heb ik gespot.
Houdt ook weer van een kalkrijke en voedingsstoffenrijke stenige bodem.
-
Heel bijzonder vindt ik altijd de witte mutaties van diverse Alpenplanten. Je moet ze maar net het geluk hebben om ze tegen het lijf te lopen.
Van boven naar onder;
Phyteuma haemisphaericum, Halfbolrapunzel forma alba
Campanula barbata nagenoeg witte vorm
Campanula scheuchzeri forma alba
-
Soms wordt je ook wel eens geconfronteerd met de minder aangename, maar desondanks natuurlijke lotgevallen van de lokale fauna. Plotseling kan je oog in oog staan met het grotendeels vergane stoffelijk overschot van een stilletjes overleden Gems, Rupicapra rupicapra.
-
Als een prettiger afsluiting van de zomervakantie 2011 te Ovronnaz, bij deze nog enkele indrukken van een lokale paddestoelenexpositie waar we tijdens een dorpswandelingetje 'in verzeild' raakten.
Dit waren allemaal in de omgeving gevonden paddestoelen en zwammen door lokale deskundigen.
De Frankies, Lucs, Wims en Krissen van de Paddestoelenvereniging gaven allen deskundige uitleg aan de welwillenden en geïnteresseerde passanten.
Het was ook bar interessant, alleen al waar het ging om het aantal variëteiten en soorten.
-
Voor jullie zouden de 'paddestoelverhalen' wel te volgen zijn, maar ik ben de Franse taal niet machtig genoeg --13 (eigenlijk helemaal niet) om er een begrijpbaar geheel van te kunnen maken. Maar desalniettemin was het een interessante aangelegenheid wat op onze weg kwam.
-
Nog enkele indrukken:
-
En de laatste 2 fotootjes.
Dat was dan het Wallischer avontuur. Het is weer voorbij.
-
Op naar de volgende vakantie Pim.
Bedankt voor de mooie fotoreportage en bijhorende info --13
-
Op naar de volgende vakantie Pim.
Bedankt voor de mooie fotoreportage en bijhorende info --13
Bijzonder graag gedaan Bert.
-
Sorry voor de laatste smily Pim
Ik had bedoeld ((14 Voor de mooie reportage
Maar je begreep wat ik bedoelde
-
Soms wordt je ook wel eens geconfronteerd met de minder aangename, maar desondanks natuurlijke lotgevallen van de lokale fauna. Plotseling kan je oog in oog staan met het grotendeels vergane stoffelijk overschot van een stilletjes overleden Gems, Rupicapra rupicapra.
De dood is natuurlijk ook deel van het leven. Die Gems zal dienen als voedingstof voor wat plantjes die dichtbij staan of voor eventuele aaseters en zo wordt de cirkel terug rond gemaakt!
Als een prettiger afsluiting van de zomervakantie 2011 te Ovronnaz, bij deze nog enkele indrukken van een lokale paddestoelenexpositie waar we tijdens een dorpswandelingetje 'in verzeild' raakten.
Dit waren allemaal in de omgeving gevonden paddestoelen en zwammen door lokale deskundigen.
De Frankies, Lucs, Wims en Krissen van de Paddestoelenvereniging gaven allen deskundige uitleg aan de welwillenden en geïnteresseerde passanten.
Het was ook bar interessant, alleen al waar het ging om het aantal variëteiten en soorten.
Een paddenstoelexpositie, wel een leuk idee. Mycologie is dan ook een interessant vakgebied!
-
De laatste foto's van een prachtige reportage. Ik begrijp niet Pim, waarom je zo geaarzeld hebt om dit te posten.
Stuk voor stuk planten die we dolgraag in de tuin kweken toch?
De konsekwente vermelding van de Nederlandse namen vond ik heel goed. Wie doet dat nou. Die franjegentiaan, nou dat is dan duidelijk. Ik pleit niet voor alleen Nederlandse namen hoor, maar ik ga de zilverdistel ineens mooier vinden dan de Carlina acaulis.
Het was ook een veelzijdig verslag, met de inheemse fauna en een zijsprong naar paddenstoelen. En gelardeerd met natuurfoto's. Voorbeelden voor een aan te leggen crevice-garden.
Het hoogtepunt voor mij waren de Androsacekussens. A. helvetica en de bloeiende A. vandelli.
Pim, bedankt je bijdrage.
-
De laatste foto's van een prachtige reportage. Ik begrijp niet Pim, waarom je zo geaarzeld hebt om dit te posten.
Stuk voor stuk planten die we dolgraag in de tuin kweken toch?
De konsekwente vermelding van de Nederlandse namen vond ik heel goed. Wie doet dat nou. Die franjegentiaan, nou dat is dan duidelijk. Ik pleit niet voor alleen Nederlandse namen hoor, maar ik ga de zilverdistel ineens mooier vinden dan de Carlina acaulis.
Het was ook een veelzijdig verslag, met de inheemse fauna en een zijsprong naar paddenstoelen. En gelardeerd met natuurfoto's. Voorbeelden voor een aan te leggen crevice-garden.
Het hoogtepunt voor mij waren de Androsacekussens. A. helvetica en de bloeiende A. vandelli.
Pim, bedankt voor je bijdrage.
((4 Gerrit, zeer graag gedaan. Het is best een intensief werkje zo, maar je beleeft enkele maanden later de gehele vakantie in feite opnieuw, al is het in je herinnering met een tastbaar element door de fotootjes.
-
Nog even een rectificatie bij het gewijzigde bericht nr. 114 en 115. Daar stond vermeld Androsace vandellii, maar dit moet zijn Androsace pubescens.
Luuk Vermeer heeft me hier op gewezen. Mijn dank hiervoor.