De Galibier is een koude berg die voortdurend door hevige winden wordt gegeseld. De natuur komt er maar traag op gang. Ik herinner me nog het verslag van Luuk Vermeer die er ergens in juni was. Toen bloeide er hier nagenoeg niets. Dat is nu wel eventjes anders. Ik heb hier ondertussen al een leuk lijstje bijeengesprokkeld, en 't is nog niet gedaan.
Ook ouwe getrouwe Ranunculus glacialis is hier te vinden met mondjesmaat in het ijskoude smeltwater. Het zijn niet de allermooiste exemplaren die ik zag, maar toch, iedere ontmoeting met deze topplant is speciaal.