7 juni.
Ik herinner mij nog heel goed, hoe de meester vroeger toen ik kind was, vertelde over de woestijn: "Er leefde niets in de woestijn. Overdag was het zo heet, dat geen mens of dier of plant daar kon leven. 's Nachts was het er ijskoud. Maarrr...een keer in de 2/3 jaar regende het daar, en hard. Zo hard, dat er overstromingen plaats vonden. In de aarde sluimerden de zaden van planten, jaren konden ze er blijven liggen, in diepe rust, totdat ze gewekt werden door de regen. Dan kiemden de zaden en een dag later was de woestijn groen van de tot leven gewekte zaden, die zeer kort daarna allemaal gingen bloeien. Dan stond de woestijn in bloei en dat was een fantastisch gezicht. Als de zaden rijp waren vielen ze op de grond en begon alles weer opnieuw."
Mij sprak dit zeer tot de verbeelding, de bloeiende woestijn. En het is nog waar ook. Alleen het gaat iets minder snel dan ik als kind dacht. Mijn bijzondere rotsplantje is zo'n plant, die razendsnel kiemt, in bloei komt, afsterft en zaad zet. Op 25 maart heb ik gezaaid en zo ziet hij er vandaag uit. Ik vind dat moet ophouden met groeien en dat de knop groter moet worden, waar de bloemen uit moeten komen. Volgens mij kan dat snel gebeuren.
