Dit is waarschijnlijk de meest zeldzame plant uit mijn collectie ......Zeldzaam in de zin van dat ik voorlopig niemand anders ken die deze plant ook heeft. Martin Sheader heeft hem misschien , of toch ook gehad .. Nog in leven dankzij veel kunst en vliegwerk van mezelf en goede vriend Ger. En een flinke dosis geluk tot zover. Ik bracht een stekje mee uit Patagonië in 2008 omdat we eerst dachten een nieuwe soort te hebben gevonden. (overigens buiten een paar zaden het enige wat ik mee had uit Patagonië ) Later bleek het om Lecanophora subacaulis te gaan. Geen nieuwe vondst maar schijnbaar toch niet veel voorkomend . Als bij wonder kreeg ik dat stekje , midden in de winter , aan de wortel en aan de groei . Ik kreeg de plant ook een eerst keer in bloei in 2010. De plant groeide redelijk aan en ik ging ieder jaar aan de gang om stekken te nemen want wou zo vlug mogelijk een tweede exemplaar. Niet voor mezelf maar voor Ger . Altijd de veiligste manier om ergens back-up te hebben en bovendien een plant die Ger ook zeker in zijn collectie moest hebben .Ja na jaar beloofde ik Ger een plantje maar het lukte me nooit meer om opnieuw stekken te laten bewortelen . Langs geen kanten ging dat nog. Mijn plant begon toen achteruit te gaan. Ik had toen het geluk om kennis te maken met een liefhebber die een labo had en planten vermeerderde via weefselkweek. Onbetaalbaar voor particulieren maar uitzonderlijk wou hij het voor mij proberen voor een vriendenprijs. Mijn moederplant stierf maar in 2014 kreeg ik bericht dat de vermeerdering was gelukt . Ik had opnieuw een 5 tal planten die nog moesten overgezet worden van hun steriele pot naar de buitenlucht. Er was eentje die die operatie niet overleefde . Van de 4 gelukte ging er zo snel mogelijk eentje naar Ger .
Bij de verhuis van de 3 overgebleven planten van de vorige tuin ging het mis met 2 exemplaren .Ze vielen uit de pot tijdens het transport en het zijn zulke gevoelige planten dat ze dit niet overleefde. De ene die overbleef bloeide in 2016 opnieuw. Maar de omstandigheden waren hier toen nog niet optimaal en ik verloor ook de laatste plant . Achteraf gezien had ik ze beter allemaal naar Ger gebracht maar ik wou het risico spreiden en keek ook rond of ik er nog ergens eentje kon onderbrengen. Dus ik had niks mee maar de plant van Ger deed het goed. Hij had me een nieuwe plant beloofd maar hij botste op dezelfde problemen en slaagde er als meer ervaren liefhebber als mezelf ook niet in om de stekken te laten bewortelen. Toen Ger de kas diende leegt te maken vanwege de verhuis was hij zo vriendelijk om de moederplant terug aan mij te geven . Na een eerste jaar met een aarzelende start bloeit hij nu weer onder het afdak waar ook de Dionysia's staan.
Het is een plant die me bijzonder nauw aan het hart ligt ....
Een heel bijzonder verhaal, Kris. Het ziet er ook een bijzondere plant uit. Hopelijk kan je er nog verder mee uit de voeten, vooraleer hij helemaal uit cultuur verdwijnt. Dit zijn zo van die zaken die een liefhebber bezig houdt en waarvoor men het allemaal doet.
Het is uiteraard niet van dezelfde orde en niveau maar toch herken ik het verhaal een beetje bij mezelf en een aantal Androsace die ik probeer te cultiveren. Ze worden steeds zeldzamer in de aanbieding en aan een aantal kan je al helemaal niet meer geraken. Ik heb het over soortjes als hirtella, vandellii en cylindrica. Het zijn planten geworden waar je echt zuinig moet op zijn, want het kan zo over zijn.
