Grijs- en zilverbladigen in de rotstuin

[Thomas Eckert]

Wow, Sphaeralcea caespitosa is een absolute droomplant. Heeft hij ooit gebloeid waar jij woont, Thomas?

Ja Eberhard... één keer tot nu toe. Begin september 2022. Slechts één bloem, maar toch een gedeeltelijk succes. Ik weet echter niet of de late timing normaal is voor deze soort. Er is waarschijnlijk niet veel expertise hierover. Mogelijk omdat het een plant voor "gekke mensen" is... 😂

Geen bloei vorig jaar. Misschien dat de "pauze" dit jaar weer iets oplevert.

Conclusie...het is waarschijnlijk meer een beetje een gimmick om dit soort dingen te proberen. Maar dat maakt het juist zo aantrekkelijk.

[Eberhard Prößdorf]

Ik zag ooit een lage Sphaeralcea met fantastische bijna zwarte bloemen. Maar ik herinner me de naam niet. Kent iemand haar?

[Thomas Eckert]

Hier zijn twee zilversoorten uit de Asteraceae-familie die aan het begin van het seizoen verwarrend veel op elkaar lijken... de bekende
Leontopodium nivale subsp. nivale uit Abruzzo en Antennaria dimorpha uit Noord-Amerika.

Deze laatste is waarschijnlijk een van de kleinste Antennaria soorten... en mogelijk relatief zeldzaam in onze rotstuinen.

[Kris De Raeymaeker]

Hier zijn twee zilversoorten uit de Asteraceae-familie die aan het begin van het seizoen verwarrend veel op elkaar lijken... de bekende
Leontopodium nivale subsp. nivale uit Abruzzo en Antennaria dimorpha uit Noord-Amerika.
Deze laatste is waarschijnlijk een van de kleinste Antennaria soorten... en mogelijk relatief zeldzaam in onze rotstuinen.

Wat een gelijkenis Thomas ! Ben blij dat mijn diverse Leontopodium nivale subsp. nivale toch ook weer ontspruiten . Was nooit een langlevende soort hier , spijtig genoeg . Kan zeker niet goed om met teveel vocht zoals deze winter .Die Antennaria is nieuw voor mij .Nog nooit eerder gezien .

[Thomas Eckert]

Leontopadium nivale ssp. nivale heeft nooit langer dan drie jaar op dezelfde plek gestaan. Zelfs gericht zaaien was niet altijd succesvol. Sommigen maken zelfs onderscheid tussen de "clan" uit de Pirin en die uit de Abruzzen.

Leontopadium nivale ssp. alpinum is natuurlijk veel gemakkelijker te kweken en zeker permanent... zolang hij maar voldoende water krijgt in de zomer. Hier is hij net weer aan het uitlopen...

[Thomas Eckert]

Kris... ik kende deze kleine Antennaria dimorpha tot voor kort ook niet. Er zijn gewoon te veel geweldige planten in de wereld... gelukkig.😉

De hogere soort Antennaria lanata zou een heel ander groeigedrag hebben... ook uit de Rockies. Het wilde zaad is hier momenteel aan het ontkiemen. Een kans om het verspreidingsgebied uit te breiden...🤞

[Thomas Eckert]

Met een beetje verbeelding kun je ook iets "zilverachtigs" interpreteren in de nieuwe scheuten van de kleine Aquilegia jonesii.

Wens me geluk dat het eindelijk gaat bloeien...🤞

[Luc Gilgemyn]

Voor mij persoonlijk is het altijd een klein hoogtepuntje in het vroege voorjaar wanneer Richteria leontopadium (syn. Pyrethrum leontopadium) ontwaakt tot nieuw leven.

Meer zilver en haar is bijna onmogelijk...😉

Super, Thomas !  Prachtig dat hij zich weer laat zien na deze ongelofelijk natte winter!

[Luc Gilgemyn]

Met een beetje verbeelding kun je ook iets "zilverachtigs" interpreteren in de nieuwe scheuten van de kleine Aquilegia jonesii.

Wens me geluk dat het eindelijk gaat bloeien...🤞

Zo'n mooie soort !! En oh zo moeilijk in ons klimaat...    Ik duim alvast mee dat je bloemen te zien krijgt !

[Kris De Raeymaeker]

Met een beetje verbeelding kun je ook iets "zilverachtigs" interpreteren in de nieuwe scheuten van de kleine Aquilegia jonesii.
Wens me geluk dat het eindelijk gaat bloeien...🤞

Het neusje van de zalm zoals we dat hier noemen maar misschien dat google translate dit heel vreemd gaat vertalen dus houd ik het op een absolute topper ! Ik heb hem nooit in bloei gezien in de Benelux , of Duitsland Thomas . Ik denk dat dit hier  heel moeilijk is om te bereiken maar wens je met alle plezier veel succes . We moeten dit absoluut blijven proberen !We duimen mee Thomas ..

[Thomas Eckert]

Bedankt Kris & Luc...

Aquilegia jonesii is ook voor mij de "heilige graal" onder de lage Aquilegia's van Noord-Amerika. Ik heb het verschillende keren geprobeerd, maar tot nu toe is het nooit de zuivere soort geweest, maar altijd hybriden of cultivars. Dit jaar heb ik drie verschillende partijen in de zaai... Wild zaad uit Alberta, wild zaad uit Wyoming (😉) en zaad van een Seedex (waar de echtheid eerst gecontroleerd wordt).

Er zijn nog meer mooie kleine akeleien uit het Midwesten (die hier al groeien)... maar deze is voor mij gewoon de "Blue Mauritius".

Kris... ik heb veel foto's van een vriend in het wild. Misschien vind je deze vooral mooi omdat er een Polemonium viscosum vlak naast groeit.

[Eberhard Prößdorf]

Grote klasse, Thomas. Het is mij ook nooit gelukt om Aquilegia jonesii in bloei te krijgen. Ik duim voor je! Blijft de “Blue Mauritius” zo klein of wordt de bloemstijl later langer?

Polemonium viscosum is voor mij ook moeilijk.

[Thomas Eckert]

Grote klasse, Thomas. Het is mij ook nooit gelukt om Aquilegia jonesii in bloei te krijgen. Ik duim voor je! Blijft de “Blue Mauritius” zo klein of wordt de bloemstijl later langer?

Polemonium viscosum is voor mij ook moeilijk.

Eberhard...voor zover ik weet blijven de bloemen aan de korte steel... bijna zittend. Tenminste in het wild. Misschien verduidelijken deze andere foto's dat. Ik denk dat de compactheid van het gebladerte ook symptomatisch is.

Polemonium viscosum heeft in mijn omgeving ook nooit gebloeid... maar als slechts één van de drie exemplaren een bloem vertoont, zou ik al blij zijn. De laatste foto komt ook uit de wildernis... van Mount Frosty.

[Eberhard Prößdorf]

Mooie planten!

[Herman Mylemans]

Prachtige foto's Thomas! 

Aquilegia jonesii en Polemonium viscosum zijn heel moeilijke planten. Hopelijk lukt het je om ze langere tijd in leven te houden.