Cultuur versus natuur

[Kris De Raeymaeker]

Wat gaat hij nu weer allemaal vertellen ?

[Luc Gilgemyn]

 
Dat vragen we ons ook af Kris !!
 

[Wim Boens]

Uhm...zijn dat botsende eigenschappen??

[Cor van Kapel]

Wat gaat hij nu weer allemaal vertellen ?

Ik denk dat hij er zelf ook een beetje sprakeloos van is ............... .

[Kris De Raeymaeker]

Ik denk dat hij er zelf ook een beetje sprakeloos van is ............... .

Geduld is een schone deugd jongens ........

[Kris De Raeymaeker]

In 2007 maakte ik kennis met de mooie bergflora van Sichuan. We hadden het geluk om in China te mogen rondtrekken in de bergen. Ik kwam er oog in oog te staan met de diverse Meconopsis soorten. Ze hadden meteen mijn hart gestolen.
Ik had er daarvoor nooit eentje in de tuin gehad maar je kan het gevolg/vervolg al raden. Terug thuis gingen we op zoek naar al die schoonheden. Hetzij via zaden die we kochten hetzij via planten die al eens sporadisch werden aangeboden.
Ze stonden daar in China  met vele honderden gewoon achteloos op de hellingen. Ze groeiden daar in de volle zon in een stenige grond. Dat lijkt toch zo makkelijk ......Degene die veel aandacht trok was de rode M. punicea.
Daar kon ik hier niet meteen aan geraken.
Ik kweekte een enkele M. horridula uit zaad op tot bloeibare plant. Maar die stierf na de bloei natuurlijk onmiddellijk af.
Nadien legde ik mijn peatbed aan en daar werden op regelmatige basis wat soortjes in uitgeplant. Maar de successen bleven uit. Het werd allemaal maar niks.
Vorig jaar kon ik aan 2 jonge planten geraken van M. punicea.
Eentje werd weer in het peatbed geplant maar dat werd weer niks .......En wat met de andere ?   

[Kris De Raeymaeker]

Dat ze het in de natuur daar zo goed doen heeft natuurlijk vooral met het klimaat te maken. Daar hoog in die bergen wordt het nooit 30 graden ......Ik heb een heel warme tuin ........
Maar ik had ook wel door ondertussen dat het mengsel van mijn peatbed veel te licht uitviel.
In de tuin en met de aanwezige plaatselijke tuingrond  kon het ook niks worden. Dus ging ik aan de slag met een speciaal mengsel (klei + humus + doorlatend en mineraal materiaal) . Ik nam een vijvermandje en daar ging 1 van de 2 punicea's in. Dat vijvermandje met onze Meconopsis werd in de tuin ingegraven op één van de koelste plekjes van de tuin. Nog koeler dan mijn peatbed. Hij stond in een mandje en dus kon ik er nog altijd mee gaan reizen ....
Het wat ruwere en rijke (beetje vet) mengsel sloeg aan en de plant kwam ook goed de winter door.
Hij bleef er gezond uitzien en dus mocht hij op zijn plekje  blijven.   
Groot was de verbazing toen hij diverse bloemstengels begon te maken.
Eindelijk 7 jaren later is het dus gelukt om in mijn warme ,zon overgoten en droge tuin met weinig schaduw en zandgrond een M.punicea in bloei te krijgen.   

[Lily-Anne Vereecken]

Knap resultaat Kris! Na al die jaren is je geduld en studie beloond !

[Wim Boens]

Heel fijn om te zien, Kris! En heel knap dat je hem in een warme stadstuin in bloei krijgt!! 

[Danny Bonnez]

Een mooi verhaal Kris ........ met een knap resultaat ! 

[Kris De Raeymaeker]

Dank je wel Lily-Anne , Wim  en Danny. Het geluk is waarschijnlijk van korte duur (zie artikel van José , waarin deze soort ook als monocarp wordt beschreven) maar we hebben het dan toch een keertje meegemaakt.   

[Kris De Raeymaeker]

In dat zelfde Sichuan kwamen we deze knapperd tegen ........In de vette klei en de modder waar je tot enkelhoogte kon inzakken.
Caltha scaposa noemt deze dwerg van een dotter.

[Kris De Raeymaeker]

Sinds die tijd liet deze plant me niet meer los. Terug in België kon ik 2 exemplaren bemachtigen op de open deur bij Ger. Ik zocht een plekje uit in de rotstuin waar de grond wat rijker en vochtiger was. Ik had ze immers zien groeien in China in de natte vette klei . Een andere plant hield ik in pot. Geen van beide planten kon ik lang houden. De plek in de rotstuin was waarschijnlijk nog te droog en te warm. Weer later plantte ik er eentje in een vijvermandje en zette hem net als onze inheemse Caltha weg maar dat werd ook niks .  Ik kocht opnieuw een exemplaar aan en deze keer ging hij het peatbed in. Op het laagste punt en geklemd tussen een altijd vochtige turfblok en een koele granietsteen. Het plantgat werd verrijkt met vette klei. En ik kreeg de plant een eerste keer in bloem maar het formaat van de bloemen viel me tegen. Ik kreeg deze plant nog is in bloem maar de bloemen werden zowaar kleiner ipv groter. Uiteindelijk heeft ook deze plant het loodje gelegd.
Vorig jaar kon ik weer een paar kloeke planten bemachtigen en deze keer zette ik er eentje op de grens van de vijver en de tufarotstuin. Als het water te hoog komt in de vijver krijgt hij het erg nat want de vijver is technisch niet helemaal goed geconstrueerd. Er zitten een paar kleine foutjes aan waardoor er bij te hoge waterstand af en toe wat water wegsijpelt.  Maar soms komt hij ook droger te staan.
En nu staat hij voor de eerste keer te schitteren. De bloemen blijven niet zo laag als degene die op 4000m hoogte groeien maar de plant ziet er toch niet slecht uit vind ik zelf. Enfin dat mogen jullie zelf oordelen.     

[Cor van Kapel]

......... De bloemen blijven niet zo laag als degene die op 4000m hoogte groeien maar de plant ziet er toch niet slecht uit vind ik zelf. Enfin dat mogen jullie zelf oordelen.     

Ja hij hoeft bij jouw natuurlijk z'n k(n)opje niet uit de striemende wind te houden Kris, dus ik kan me wel voorstellen dat hij dan z'n nek wat verder strekt. Vind hem wel schitterend , maar gezien jouw strubbelingen zal ik er voorlopig maar niet aan beginnen.

[Frankie Wulleman]

Dat ze het in de natuur daar zo goed doen heeft natuurlijk vooral met het klimaat te maken. Daar hoog in die bergen wordt het nooit 30 graden ......Ik heb een heel warme tuin ........
Maar ik had ook wel door ondertussen dat het mengsel van mijn peatbed veel te licht uitviel.
In de tuin en met de aanwezige plaatselijke tuingrond  kon het ook niks worden. Dus ging ik aan de slag met een speciaal mengsel (klei + humus + doorlatend en mineraal materiaal) . Ik nam een vijvermandje en daar ging 1 van de 2 punicea's in. Dat vijvermandje met onze Meconopsis werd in de tuin ingegraven op één van de koelste plekjes van de tuin. Nog koeler dan mijn peatbed. Hij stond in een mandje en dus kon ik er nog altijd mee gaan reizen ....
Het wat ruwere en rijke (beetje vet) mengsel sloeg aan en de plant kwam ook goed de winter door.
Hij bleef er gezond uitzien en dus mocht hij op zijn plekje  blijven.   
Groot was de verbazing toen hij diverse bloemstengels begon te maken.
Eindelijk 7 jaren later is het dus gelukt om in mijn warme ,zon overgoten en droge tuin met weinig schaduw en zandgrond een M.punicea in bloei te krijgen.

Mooie foto's van die M. punicea in het wild, Kris. Zo te zien staat daar echter nog heel wat op die helling, 't lijkt er wel een botanische rotstuin. Wat zijn die geel en die paars bloeiende planten, bijvoorbeeld?

Best wel een meer dan aardige soort, ik had er trouwens ook helemaal geen vermoeden van dat dit bestond, tot ik ook het artikel van José had gelezen.
Ik heb eens een paar keer één of andere blauwe geprobeerd, maar dat was niet veel soeps. Toch nog maar eens dat fameuze artikel goed lezen.