Ik heb een hele hoop Saxifraga's in mijn rotstuin staan, sommige al meer dan een decennia. Ik heb ook het geluk een hele grote rotstuin te hebben met tal van hoekjes, kantjes, plaatsjes tussen, achter, voor of op stenen die bescherming bieden voor de kwetsbare Saxifraga's. De beste locatie is de hele noordelijke helling van mijn marmerrotstuin en een groot stuk van de oostelijke helling (helling genoeg, want mijn grote rotstuin is 4 meter hoog). Maar ook pal op de zuiden met de bescherming van een grote steen, ik plaats ze dan aan de oostelijke voet van die steen. Alle Saxen krijgen op die manier voldoende licht en zon en slechts weinig Saxen worden getroffen door 'zonnebrand'.
Natuurlijk ben ik een beetje eigenwijs en zet ik soms Saxifraga's pal in de zon omdat ze daar net zo mooi staan, mea culpa Saxifraga Cumulus.
In bijlage een foto van 2009 van een klein deeltje van die noordzijde, het ziet er een beetje slordig uit, maar ik heb dan ook jarenlang mijn rotsplantenhobby een beetje verwaarloosd wegens te weinig tijd en andere hobby's. Met als 'gelukkig' gevolg dat een groot gedeelte van deze rotstuin begroeid is met ... rotsplanten die zich hier met veel goesting uitzaaien zoals daar zijn : Erinus alpinus, Dianthus, Sempervivum, Geranium, Sedum en Aethionema grandiflora. Cupressocyparis leylandii zaait zich in de rotstuin ook heel gemakkelijk uit, die trek ik wel vlug genoeg uit.
Als ik de hierboven beschreven veelzaaiers een beetje uitdun, dan heb ik nog mega veel plaats.
Plaats genoeg. Af en toe hou ik een wedstrijdje met mijn border collie : de 100 meter rond de rotstuin. De Border wint altijd
Gelukkig zijn rotsplanten ondanks alles altijd erkentelijk, als je de foto bekijkt.
