Dank jullie, Gert en Frankie. Omdat ik veel plaats heb, laat ik de rotsplanten die zich vermeerderen maar wat op hun gemak groeien. Als er te veel staan naar mijn goesting, of er moet een andere plant in de plaats komen, of ze dreigen minder snel groeiende planten te versmachten, dan verhuizen ze naar de composthoop. Op die manier kom je soms wat 'natuurlijke' verrassingen tegen. De enige plant waar ik echt last mee heb, is Aquilegia alpina. Als je niet vergeet de zaaddozen voorzichtig af te knippen, dan heb je een massa zaailingen, en laat ze niet groeien want die dikke penwortel verwijderen, dat kost je heel wat moeite.
Wat betreft dat 'versmachten' van andere planten door een goede groeier, de volgende opmerking. Ik heb een reuze roze Phlox subulata staan, dat was in de tijd 1 simpel plantje. Het beslaat nu een oppervlakte van naar schatting 4 vierkante meter. Het heeft al lang een tapijtje van 30 vierkante centimeter van een Androsace sarmentosa omsingeld. Af en toe als ik er aan dacht, heb de Phlox wel wat ingekort op die plaats, maar eigenlijk hoef ik dat niet te doen. De Androsace zegt precies tegen de Phlox : 'Hier is de grens en verder kom je niet.'
In al die jaren, en ze staan er allebei al 13 jaar, is de Androsace nog altijd niet overgroeid. De natuur zit raar in elkaar ...
Een foto is te zien op mijn website, bij het onderdeel 'Mogelijkheden'.
Barbarea rupicola is bij mij ook al een paar keer van plaats verwisseld, Frankie.
Die ranonkel hoef ik er niet meer bij ....
