De Frankie was er weer als de kippen bij om ons schone foto's te tonen van Utrecht, terwijl wellicht de meesten onder ons de tijd niet hadden om al dat moois met eigen ogen te aanschouwen ....
Een geluk dat wij ze hier mogen bewonderen, soms moet je geluk een handje helpen, niet waar Frankie ...
Ik moest redelijk vroeg weer huiswaarts, maar zelfs rond 15 uur vond ik nog een paar kostbaarheden dank zij waarschijnlijk mijn neus die onbewust begon te neuzen in de goede richting ondanks de dikke, natte regendruppels die over diezelfde neus rolden.
Natuurlijk is mijn verzameling Saxen weeral serieus aangedikt, dus, men weze gewaarschuwd.
Ik heb uiteindelijk de zeer eerwaarde heer Gert Hoek gevonden in een verborgen hoekje, schuilend onder een afdakje. Iedereen die ik het vroeg kende Gert van naam, maar niet van gezicht. Bij mij was het omgekeerd, ik kende de meesten van gezicht maar niet van naam. Dat is nu ook weer dik in orde, nu kunnen wij al wat namen op gezichten plakken en evenzeer omgekeerd.
En het ergste van al : nu weten sommige mensen ook wat er van de toen nog lieve baby in bijlage geworden is ....