De ronde van Noord-Italië

[Frankie Wulleman]

Saxifraga azoides is hier ook van de partij.

[Frankie Wulleman]

Nog ééntje.

[Gerrit Eijkelenboom]

Sublieme foto's. Wat kan er mooier zijn dan een blauw klokje in een grijze steenwoestijn.

[Frankie Wulleman]

Sublieme foto's. Wat kan er mooier zijn dan een blauw klokje in een grijze steenwoestijn.

Misschien deze Saxifraga caesia. Nadat ik ze amper zag bloeien in de Brentadolomieten, stond het hier vol met prachtig bloeiende exemplaren.

[Frankie Wulleman]

Hier wordt een harde concurrentieslag uitgevochten. Inzet: een exclusief plaatsje tussen het gesteente.

[Gerrit Eijkelenboom]

Misschien deze Saxifraga caesia.

Ja ik vond Saxifraga caesia ook zo verbluffend mooi met die keiharde grijze kussentjes. (daar krijgen de vogels zeker geen vat op Jan, dus keiharde kussens kweken he  )

Die laatste foto maar niet insturen he Frankie voor de fotowedstrijd.
Het kan hier gaan om Phyteuma sieberi, Dolomieten duivelsklauw. ( bladeren eivormig op de grond en lancetvormig aan de steel, getand, endemisch in de zuidelijke kalkalpen.

[Bert Stegeman]

Op onze vakantie in oostenrijk hebben we ook veel Phyteuma's gezien maar zo mooi in de rotsspeten dat niet.

[Danny Bonnez]

Superfoto's Frankie    je mag zo nog lang doorgaan hoor want we krijgen er nooit genoeg van.

[Frankie Wulleman]

Misschien deze Saxifraga caesia.

Ja ik vond Saxifraga caesia ook zo verbluffend mooi met die keiharde grijze kussentjes. (daar krijgen de vogels zeker geen vat op Jan, dus keiharde kussens kweken he  )

Die laatste foto maar niet insturen he Frankie voor de fotowedstrijd.
Het kan hier gaan om Phyteuma sieberi, Dolomieten duivelsklauw. ( bladeren eivormig op de grond en lancetvormig aan de steel, getand, endemisch in de zuidelijke kalkalpen.

Inderdaad Gerrit, je hebt gelijk, ik had er eigenlijk nog niet bij stil gestaan welke Phyteuma het zou kunnen zijn, maar het wel degelijk om P. sieberi. Nauwe spleten tussen het gesteente zijn hun favoriete habitat.

[Frankie Wulleman]

Superfoto's Frankie    je mag zo nog lang doorgaan hoor want we krijgen er nooit genoeg van.

Merci Danny, dan gaan we er zeker nog een eindje mee door.

[Jan Fouquaert]

Prachtig, die Sax. caesia. Zo zie je ze niet veel in de lage landen.

Ik heb genoeg harde kussens van Saxen hoor, Gerrit. Het zijn enkel kleine plantjes van Saxifraga, evenals losgroeiende Saxen zoals bvb. 'mossies' die nu en dan ten prooi vallen aan de vernielzucht van onder meer merels en duiven. Ook alle planten, groot of klein, van Androsace zijn kwetsbaar.

[Frankie Wulleman]

Maar het is natuurlijk niet allemaal koek en ei. Halverwege de wandeling komen er plots donkere wolken opzetten van achter de berg en begint het lichtjes te regenen. De overige expeditieleden willen terugkeren naar het bergstation, maar ik zelf wil nog een eindje door gaan. Achter die volgende bocht zou er wel eens iets kunnen staan, wat ik nog niet gezien heb. Ik besluit dan maar om nog wat alleen door te gaan.

[Frankie Wulleman]

Daarzie, een Pedicularis (foto 1 en 2) , God of Gerrit weten welke soort het is. De bloemen zijn in het echt nog veel roder dan op de foto te zien is, echt wel een spectaculaire plant.
Dan zie ik nog een tweetal planten, welke ik niet direct kan thuis brengen.(foto 3 en 4)  Wie helpt?

[Frankie Wulleman]

Ondertussen begint het harder te regenen en de regen gaat over in een felle hagelbui. Wat nu gedaan? Gelukkig bemerk ik iets hogerop een grote overstekende rotspartij waar ik kan schuilen.
Vanuit de droge schuilplaats gaat het plantenzoeken onverminderd voort.

Je zou het niet direct verwachten, maar op deze hoogte groeit onder beschutting van de overstekende richel deze grote groep Aconitum vulparia. (foto 1)
Ik ontdek er zelfs een Horminium pyrenaicum. (foto 2)

Het begint nog meer te hagelen en ik moet me nog wat dieper terugtrekken onder de richel. En wat vind ik daar? Talloze exemplaren van bijna uitgebloeide Paederota bonarota. De standplaats is echt opmerkelijk: onder de rotsrichel vangen deze planten nooit het regenwater, ze staan er werkelijk in een volledig droge habitat, maar toch in de zon. Zo kweek ik ze thuis ook ongeveer: in een verticaal gat in de tufsteen.

[Frankie Wulleman]

Plotseling klinkt een donderslag. Even later nog een tweede. Foute boel! Ik zit hier wel veilig in mijn schuilplaats, maar wat met de rest van de expeditieleden? Lopen zijn nog vrij rond of wat? Ik spring uit mijn stelling en ren zo snel mogelijk terug, richting bergstation om ze te gaan zoeken. De hagelstenen vliegen langs de oren en de donderslagen gaan door merg en been.

Wat verderop vind ik gelukkig mijn twee zonen terug, schuilend onder een grote steen. Gelukkig zijn ze niet blijven doorlopen. Mijn vrouw echter vind ik niet terug. Ik heb haar nooit meer teruggezien. Misschien is ze wel Gerrit's vrouw tegengekomen en dwalen ze nu nog ergens rond in de onmetelijke dolomieten.