Wim ................. inderdaad de vruchten van Mandragora officinarum.
De wetenschappelijke naam Mandragora officinarum L. is afgeleid van mandra "stal" en agora "verzamelen", waarbij men moet denken aan een plant die in de buurt groeit van stallen. Officinarum "geneeskrachtig", of beter "uit de apotheken" (officina = apotheek). Het Nederlandse woord alruin (Duits: Alraune) is van het Gotisch runa "geheim" afgeleid, waarmee men wil wijzen op de magische krachten die de wortel zou bezitten. De alruin is lid van de familie der Nachtschadeachtigen (Solanacaea) en komt van oorsprong voor in het Middellandse Zee gebied. De plant is dan ook verwant aan de aardappel, tomaat, paprika, enzomeer. Het stevige wortelstelsel lijkt enigszins op het lichaam van een mens met armen en benen. De frisgroene bladeren, die als een krans op de grond liggen, ontspruiten direct uit de bovenkant van de wortel omdat de plant bijna geen steel heeft. In de bloeitijd zijn er fraaie lila of wit gekleurde bloemen. De groene/gele vruchten kunnen zo groot worden als een pruim. Ze ruiken en smaken enigszins als appels. Alruin bevat o.a. de giftige alkaloïden atropine en scopolamine. De plant werd vroeger als narcoticum en pijnstiller, en deels ook als hallucinogeen middel gebruikt.
Hoe zit dat nu met de hond van Wim ?
Voor het oogsten van de wortel gebruikte men honden want men geloofde dat de ijzingwekkende schreeuw die daarbij zou klinken een mens het leven kon kosten. Men stopte dan zelf de oren dicht met bijenwas, zodat de dodelijke schreeuw niet te horen was. De plant diende nergens direct aangeraakt te worden: dit zou ook de dood tot gevolg hebben. De hond moest dan diepzwart zijn, de kleur van het kwade en de dood. Behalve de hond werden dan een stuk vlees, een stuk touw en een zilveren schop meegebracht naar de plant. De grond om de plant werd weggeschept, zodat de wortel bloot kwam te liggen. Dan bond men het touw aan de plant vast, en aan de hond. De hongerige hond werd dan gelokt met het stuk vlees, zodat het dier aan het touw trok en daardoor de plant uit de aarde haalde. De hond zou dan doodvallen door de schreeuw van de plant, maar de plantentrekker zou in leven blijven door de bijenwas in zijn oren.
