Kris en Thomas hebben hier uitvoerig op gereageerd, ik kan mij daar eigenlijk alleen maar bij aansluiten en heb hier weinig aan toe te voegen.
Het is dankzij het genus Saxifraga dat ik in deze liefhebberij gerold ben. Toen ik meer dan 20 jaar geleden de boeken van Wiert Nieuman te pakken kreeg las ik de hoofdstukjes over Saxifraga met grote interesse. Deze groep van planten sprak mij onmiddellijk enorm aan vanwege de grote verscheidenheid van bloemen, rozetten en polvormen. Een passie was geboren. Via diverse kwekers met grote collecties zoals Bart Moerland, Ger Van Beuken en Stopp uit Duitsland kwam ik aan de nodige planten die de verzameling deden groeien. En zelf ging ik ook de natuur in om planten te bestuderen en te verzamelen. De resultaten die ik behaalde in die eerste jaren gaven me enorm veel voldoening. Gezonde planten, boordevol bloemen waren ieder voorjaar mijn deel.
Gaandeweg begonnen de resultaten te verminderen. Planten bleven niet langer compact, ze verloren hun vitaliteit en vooral... de bloeiresultaten gingen zienderogen achteruit. De bloemen... daar doen we het tenslotte voor. Je moet je realiseren dat je een heel jaar goed voor die planten moet zorgen. In de zomer mogen ze het niet te warm hebben en mogen ze niet uitdrogen. Felle zon moet vermeden worden. Tijdens de winter mogen ze dan ook weer niet al te nat staan, want dat komt de gezondheid van de planten ook niet ten goede. Regelmatig stekjes nemen om oude planten te vervangen is vaak een must. Je bent dus een gans jaar druk in de weer met deze planten. Ik heb het er altijd voor over gehad, omdat de uitbundige bloei alle inspanningen kon verantwoorden. Maar wanneer de bloei achterwege begint te blijven, ga je je vragen stellen. Op een gegeven moment stelde ik mezelf dan ook de vraag: kan ik al die tijd, die ik in de verzorging van Saxifraga steek, niet gebruiken voor planten waar ik wel wat voor terugkrijg? M.a.w. ik heb vele jaren zwaar geïnvesteerd in Saxifraga ten koste van andere planten. En dat probeer ik nu de laatste jaren goed te maken.
Het gegeven dat de lat zo hoog niet mag worden gelegd wat betreft bloeiresultaten, gaat voor mij eigenlijk niet op. Enkel een rijkbloeiende Saxifraga is het voor mij waard om in de tuin te staan. Een grote pol waarop verspreid een paar bloemen staan, is voor mij als vloeken in de kerk. Ik heb daar echt problemen mee, vooral omdat ik het ooit anders geweten heb.
Maar ik kan mij wel vinden in het feit dat andere mensen daar wel genoegen mee kunnen nemen. Ieder diertje zijn pleziertje zeg ik dan. Zoals ik eerder al eens zei, ieder moet voor zichzelf uitmaken welke weg hij in de hobby wilt bewandelen. Wat de een fantastisch kan vinden, kan voor iemand anders eerder banaal of oninteressant lijken. Dat maakt het in deze liefhebberij ook zo divers. Ik verwonder me er nog iedere keer in dat er in deze kleine club zoveel diversiteit is onder de leden, wat het ook zo mooi maakt.
Maar begrijp me niet verkeerd. Ik vind Saxifaga nog steeds een boeiend geslacht. Het aantal soorten en cultivars mag dan al flink gereduceerd zijn, ik heb er nog steeds wel wat en het is ook de bedoeling om nog altijd een kleine groep over te houden die het wel nog redelijk of behoorlijk goed doen in deze veranderende klimaatsomstandigheden. Helemaal afstand nemen van deze steenbreekjes is dan ook geen optie voor mij. Er zit beslist nog wel wat bij die het waard is om er enige moeite voor te doen.
Maar je moet ook eerlijk en nuchter deze liefhebberij bekijken. Het heeft geen zin om overdreven positief uit de hoek te komen als daar geen reden toe is. De feiten zijn wat ze zijn en daar kunnen we niet omheen. Je mag dan nog zo positief zijn, daarmee alleen kom je er niet. Ons klimaat is immers serieus veranderd de laatste jaren. Het kan misschien wat 'stoeferig' klinken, maar los van Saxifraga, bekijk en bestudeer ik de inheemse flora en fauna al heel wat jaartjes (sinds mijn zesde levensjaar ongeveer in mijn verste herinneringen) en heb het allemaal zien veranderen in negatieve zin. Ik heb prachtige ecosysteempjes en habitatjes zien verdwijnen en bijgevolg ook hun bewoners ten gevolge van menselijke activiteiten en de klimaatswijziging die wij allicht met zijn allen zelf voor een groot stuk hebben veroorzaakt op de een of andere manier. Heden ten dage lijkt er dan toch een kentering te komen en worden we toch met mondjesmaat bewust van deze problematiek. De eerste aarzelende stapjes richting natuurherstel worden gezet. Vraag is of het niet te laat is?
En wat klinkt deze post dan toch weer zo negatief geladen...?
