Op de tufsteen staat hij misschien wel "karig in water" maar vindt hij toch waarschijnlijk een gelijkmatige en nooit opdrogende vocht voorraad, want die stenen drogen in de kern (tot waar de wortels reiken) toch slechts heel traag uit.
Bij de exemplaren die ik in het verleden verloor leken periodes van zomerdroogte vaak de boosdoener, ten minste dat dacht ik toch. In het peatbed zal dit exemplaar daar alvast minder last van hebben hoop ik.
Ik zal geen update houden van mijn peatbed, want ik ken meer teleurstellingen dan successen. De oorzaak is gelegen aan de onmogelijkheid om het bed vochtig te houden. Dat komt omdat het bed aan de voet ligt van een rij hoge haagbeuk, een enorme larix en vele laurierstruiken. Het bed wordt door gebladerte overwelfd. Heeft een volledige regenschaduw. Als het gloeiend heet is, dan is het nog de beste tijd dan wordt er gesproeid, maar juist in die naamloze dagen, wanneer je niet denkt aan watergeven, verlies je je planten. Voor Arisaema is het daar ideaal, ook voor Hepatica's, maar dan houdt het ook wel zo'n beetje op.
Ik schrijf dit, omdat Luc schrijft over zomerdroogte en verwacht dat het peatbed meer vocht zal bufferen. Ik verwacht dat niet. De losse structuur van het mengsel, - bladaarde + turfstrooisel - is te luchtig en heeft teveel wisselwerking met de buitenlucht, zodat het aanwezige water snel verdampt.
Water geven is een moeilijk ding. Hoe weet je nou of het medium van de plant voldoende vocht bevat. Bij een peatbed kun je het aan de kleur zien, in een bloempot steek je een vinger. Maar bij onze tufstenen is het een kwestie van raden maar. Wij verwachten dat het binnenste van een steen vocht bevat, en dat daar de worteltjes zitten, maar wij weten het nooit. En als de planten maar doorleven in die stenen, weet je achteraf, dat hij voldoende vocht had. Ik moet mijzelf dwingen om niet te sproeien na dagen van hitte en droogte en als de stenen licht van kleur zijn.
De kunst van het watergeven. Op een ochtend - het zou meer dan 30 graden worden - liep ik langs mijn troggen en constateerde aan de kleur van het grit, dat er water bij moest. Omdat ik haast had, dacht ik, dat doe ik vanmiddag wel. Toen ik terug kwam lagen mijn Silene hookeri's er slap bij. 1 definitief dood, de andere herstelde enigszins.
Tijdens de zomerhitte ben ik een kleine week weggeweest. Ik heb mijn tientallen zaailingen van Meconopsis in de schaduw in een schaal gezet met een laagje water. Bij thuiskomst was bijna alles dood. Het zijn geen waterplanten. Ik vertel dit om aan te geven hoe nauw het luistert.