Toen ik in mijn schooljaren, lang geleden, met de fiets dapper van school huiswaarts fietste (naar school 's morgens was zo dapper niet ...), zag ik in de lenteperiode mooie, blauwe en paarse kussens vol met mooie bloempjes. Ik was daar meteen verliefd op. Het was een plant die iedereen kent, voor sommigen maar gewoontjes, voor anderen veel te snelgroeiend.
Voor mij was het 'de plant' die mij aanzette tot rotstuinieren.
Hierbij dus een foto van een Aubrieta, vraag mij niet naar de toenaam, de moederplanten hebben gezorgd voor massaal veel spontane zaailingen, die ik, uit respect, naar hartenlust laat woekeren. Prachtige bloemen, niet ?
Wat kan eenvoud soms mooi zijn.
